Eerste dag Oeganda
Knijp me eens even! Zijn we werkelijk in Oeganda aangekomen? Wandelen we hier echt rond alsof we niet weggeweest zijn?
En toch is het echt zo! Op dit moment zit ik onder een kleine overkapping voor ons huisje, deze blog te tikken. We hebben de reis achter de rug. Dit ging goed, bijna eng goed. Andere jaren waren de koffers te zwaarbeladen, of mistten we een koffer aan het eind van de reis maar dit jaar liep alles op rolletjes. Op klein incidentje bij het hotel na.
Maandagochtend hebben we heerlijk ontbeten in het hotel. Na het ontbijt wilde ik de koel/vries elementen uit de vriezer laten halen. Die hadden we de avond ervoor bij een ober afgegeven. Jan moet zijn medicijnen koel houden tijdens de reis. De vriendelijke ober van zondagavond was maandagochtend natuurlijk niet aan het werk. Waar zijn die elementen gebleven? De eerste ober kon ze niet vinden. Uiteindelijk heb ik een kwartier gewacht terwijl 3 obers in het hotel op zoek waren naar de zwarte plastic tas met vrieselementen. Een ober stelde voor om de ober van zondagavond te bellen. Ik weet niet of hij het gedaan heeft maar de zwarte plastic zak kwam plotseling weer boven (bevroren) water..
De shuttle bus heeft ons afgezet bij Schiphol. Blijft een mierennest! De koffers werden gewogen en werden goed bevonden! Ze wogen maar 45.6 kg ( voor twee koffers)! De max is 46 kg dus dat is prima gedaan.
Vervolgens doorgelopen naar de douane. De beambte had een vraag over mijn gitaar toen deze door de controle heen ging. Of ik die gitaartas even open wilde maken want wat hij had gezien was heel apart. Dus ik die tas open maken. “Kijk, het zijn allemaal touwtjes die ik in de gitaar heb gestopt!” De beambte keek me aan en zei: “Die ken ik, die heeft mijn nichtje ook! Die zijn van de Deen, he!” Nou dat had hij inderdaad goed. We hebben ontzettend veel paracords gekregen na de oproep op Facebook. Geweldig! Iedereen nog bedankt!
Nog even een kop koffie gedronken op een plek waar we mijn mobiel USB konden opladen. Uiteindelijk gevonden maar dat ging niet snel. Dus telefoon maar uitgedaan. Dat beetje batterij dat er nog in zat maar bewaard voor foto’s maken en muziek. Al die berichtjes die ik zag staan kon ik daarom niet beantwoorden, sorry. Maar iedereen die ons goede reis heeft gewenst, bedankt!
De twee reizen (Amsterdam – Istanbul en Istanbul – Kigali) gingen prima. Op de vlucht van Istanbul naar Kigali hadden we zelfs een lege stoel naast ons! Dat was fijn. Nu kon ik misschien toch een paar uur gaan slapen! Dus na het eten, schoenen uit, de geitenwollen sokken aan, oordoppen in, oogmasker voor gedaan, hoofd op Jan zijn schoot EN nog een slaappil genomen en wat denk je??? Heb geen enkele minuut geslapen! Hoe is het mogelijk?!?
Ondanks dat ging de reis best snel voorbij. Toen we in Entebbe het vliegtuig uitstapte (04:00) kwam ons een bekende geur tegemoet. Heerlijk, die warme lucht om je heen. (23 graden)
Bij het vliegveld hadden we binnen 10 minuten onze koffers te pakken en kwamen we Byra, een van de chauffeurs van Noah Ark, tegen. Hij heeft ons op rustig tempo naar Noah Ark gebracht. Hij is een goede chauffeur.
Om 05:40 uur werden we afgezet bij ons huisje. De koffers binnen gezet en op bed gevallen. Kijken of we nog paar uurtjes kunnen slapen. Wat denk je? Ook toen heb ik geen oog dicht gedaan! De zon kwam op en het leek wel of we in een volière en kippenhok lagen te slapen! Wat een gefluit en een gekakel van de haan iets verderop. Toen ben ik maar uit bed gegaan en van het huisje een beetje een ‘thuisje’ van gemaakt. Wat geschoven met de stoelen en tafels. De keuken wat veranderd, ja zo kan het wel.
Toen Jan wakker was en we de koffers hadden uitgepakt zijn we op zoek gegaan naar onze vrienden/vriendinnen. Zo leuk om hen weer te zien. De ene valt je gillend om de nek, de ander weet meteen je naam te zeggen! En ook weer nieuwe vrijwilligers ontmoet. Zo leuk!
In de middag zijn we op de boda boda gestapt en hebben we wat boodschapjes gedaan in Mukono. Heerlijk die chaos in het verkeer, goed opletten want alles komt hier van links. Of van rechts als het ze beter uitkomt. Beetje lef moet je wel hebben om hier tussen de sliert auto’s naar de overkant van de weg te rennen.
Op de terugweg hebben we de taxi (toyota busje) gepakt omdat we paar zware tassen hadden met boodschappen (verse ananassen, mango’s, tomaten enz). Echter…. Het uithangbord van Noah´s Ark aan de grote weg is weggehaald en dus mistten we de afslag. Hierdoor scheurde de taxi een stuk verder dan waar wij heen moesten. Gelukkig had Jan het door en hoefden we maar 5 kilometer terug te lopen.. Ach dan zien je ook wat van de omgeving.
Gisteravond hadden we Hildah op bezoek, gezellig bijgekletst en nadat ze weg was op tijd naar bed gegaan.
Zo, gauw deze blog plaatsen dan weten de meeste mensen dat we veilig in Oeganda zijn aangekomen. Tot de volgende keer!!
Time tot go!
En dan is het zomaar 12 februari! De koffers zitten dicht, tot de scharnieren toe vol. Benieuwd of onze weegschaal een zuivere meting heeft anders komen we daar morgen met inchecken wel achter.
Na een mooie kerkdienst in de VEZ hebben we vanmorgen van een aantal lieve vrienden dikke knuffels ontvangen en zijn we in zeer luxe 'taxi' met zeer vriendelijke 'chauffeur ' vertrokken naar Amsterdam. Echt zo relaxed om een dag voor vertrek naar vliegveld te gaan en hier in een hotel te slapen.
We kruipen zo in ons warme luxe bed om morgen met vernieuwde energie ons avontuur tegemoet te treden. We hebben er zin in! Tot schrijfs vanuit Oeganda
Oeganda 2017
Vandaag de eerste blog maar weer aangemaakt. Maandag 13 februari 2017 vertrekken Jan en ik voor de derde keer naar Oeganda. We zullen 6.5 week in Oeganda zijn. We zien er enorm naar uit om onze vriendjes en vriendinnetjes op Noah'Ark Children Ministries weer te ontmoeten. Vindt je het leuk om mee te reizen? Schrijf je dan in met je email adres. Zodra we een blog hebben aangemaakt krijg je een berichtje. Tot schrijfs!
Het zit erop
Tsja...en dan zit je thuis.....in Nederland....op onze eigen bank, de laatste reisblog te tikken. Met een lange broek, dikke sokken en dubbele lange mouwen aan! Brrr..wat een overgang zeg! En dat terwijl het zonnetje buiten schijnt, "Het is wel 12 graden buiten en morgen wordt het nog warmer!", hoorde ik een enthousiaste mevrouw in het centrum tegen een andere dame zeggen!
De laatste week was goed, in gedachte elke keer afscheid genomen van de dingen die we zagen, dingen die we deden, mensen die we ontmoetten. Zo werd het afscheid nemen verspreid over een aantal dagen.
De laatste zondag op Noah's Ark zouden we bezoek krijgen van Ard de Leeuw. We wisten niet hoe laat hij zou komen. Daarom niet (opnieuw) naar de Watoto church gegaan maar thuis gebleven. Dat was maar goed ook want in de ochtend kwam een auntie van de kerk vragen of we, met mes, naar de keuken wilden komen. De aardappelschilmachine was kapot en...op zondag eten ze/we altijd chips(patat) en worstjes!! Daar genieten wij en al de kids enorm van dus die piepers wilden wij graag uit zijn jasje helpen! Met een aantal grotere kids rondom een bak gaan zitten en schillen maar....enkele kleinere kinderen wilde ook helpen en dus pakken jullie de aardappels maar uit de grote ton. Vele handjes maken licht werk..en ook stuk gezelliger! In de middag is Ard geweest, hebben wat overtollige winterspullen van hen aangenomen om mee naar Nederland te nemen en vervolgens wat lekkere etenswaren in zijn rugzak gestopt. Nederlanders blijven gek op stroopwafels en kaas..ook al zitten ze al een hele tijd in Oeganda! Samen nog even het terrein rondgelopen om 'ons plekkie' aan hem laten zien.
Maandag hebben we de naambordjes voor de family-unit geschilderd en in de container de kleding verder gesorteerd. Ondertussen was Stefan niet echt fit, energieloos door vele wandelen(soms rennen) naar het toilet. Daarom dinsdag maar even in de clinic geweest om een test op oa malaria te laten doen. Gelukkig was de uitslag goed en heeft hij diarree-remmers gehad.
Melanie en ik hebben vanaf maandag ook wat vaker twee baby's, Sharon en Jason, gevoed. Om de drie uur moeten die kleintjes nog een fles melk. Hun andere mzungu-mama's waren paar dagen weg en dus hebben wij het voeden af en toe overgenomen. Lekker in de avond zo'n pakketje met zwarte krulletjes mee naar het huisje om daar flesje te geven! Echt genieten als je die babies hoort schaterlachen als je ze knuffelt!
Dinsdag zijn Melanie en ik nog naar Kampala geweest om Eddy Joram daar te ontmoeten. We hadden nog wat schoenen en kleertjes die hij kon uitdelen in zijn wijk, dus dat spul maar in een koffer gedaan. Heel handig een koffer want daar kan veel in alleen hoe krijgen we die koffer in Kampala? Vooral omdat we met boda en taxibusje moesten nemen om in Kampala te komen. 'De Ugandesen lukt het ook met grote voorwerpen op een boda te kruipen, dat moet mij dat ook lukken', dacht ik optimistisch. Dus toen er twee boda's voor de gate stonden, waren we al blij. Dat scheelt een trek/sleeptocht met koffer over zanderig en bobbelig pad naar de hoofdstraat. Dus Melanie op een boda en ik met koffer op de andere..euh..maar hoe dan? Koffer tussen mij en de driver in? En waar hou ik me dan vast? En dat rokje wordt er ook niet charmanter op als je, door de koffer voor je te plaatsen, mega wijd met de benen moet zitten. Nee dat doen we dus niet. Euh..... en daar kwam hulp uit een andere hoek. Eigenlijk vanaf een andere boda! Er was namelijk een andere boda voorbij gereden en die bood aan om de koffer mee te nemen naar Mukono! Heel slim!! Dus met drie boda's en koffer in Mukono aangekomen en de taxi ingedoken. Eddy was blij met de schoenen en de andere kleertjes die hij, en zijn vrouw, kunnen gaan uitdelen.
In een winkel in Kampala hebben we nog mooi materiaal gevonden wat we gaan gebruiken in de family-unit. Na wat boodschapjes te hebben gedaan weer terug met de taxibus, ongeveer 2,5 uur later eindelijk weer thuis. Het mooie aan files in Oeganda is dat je in ieder geval veel van het straatleven ziet!
Woensdag zijn Melanie, Stefan en ik gaan knippen en verven, decoratie in de family-unit aanbrengen. Jan ging de container weer in. De family-unit is leuk geworden! Boven de deur (handig z'on lange zoon hoor!) hebben we een snelweg geschilderd en daarop kleine autootjes geplakt. De naambordjes zitten ook op de deuren en uit een boek hebben we foto's geknipt van dieren. Deze dieren hebben we op de muren geplakt en er een tak, boom en/of gras bij geschilderd. Om de lamp aan het plafond hebben we een ring gehangen waar we slingers van stoffen vlaggetjes aan hebben vast gemaakt. De kids vonden het erg mooi geworden en waren er heel blij mee! Zo hebben we dit klusje ook voor onze terugreis kunnen afronden.
Donderdag was het tijd om de koffers uit te zoeken en in te pakken. Jan heeft toen nog een laatste zet gegeven aan het merken van de kleding in de container. In de middag naar Mukono gegaan. Wat dingetjes gekocht om mee te nemen naar Nederland. En daar voor de laatste keer chips met chicken gegeten. Terug op NA kwamen er een paar kinderen afscheid nemen. Met sommige kinderen krijg je toch een band en dan is even knuffelen en bewust gedag zeggen nodig. In de avond ook afscheid genomen van aunties en andere vrijwilligers. En zo werd het heel snel 00:00 uur en werden we door Steven, de chauffeur, opgehaald om ons vervolgens op vliegveld Entebbe af te zetten.
En zo komen aan alle mooie dingen in het leven een eind..zo ook deze reis naar Oeganda. Bedankt dat jullie met ons mee wilden reizen. Heel leuk om jullie lieve berichtjes te lezen onder de reisblogs. Soms waren de blogs erg lang en heel uitgebreid. Begrijpelijk als je moeite had om daar doorheen te spitten. Maar voor ons zijn deze lange reisblogs in de komende weken/maanden een soort van teruggrijpen naar herinneringen van een zeer bijzondere periode in ons leven.
We zijn God zo dankbaar voor Zijn bescherming en leiding in alle momenten die we hebben beleefd en dat Hij ons en onze geliefden heeft gespaard in de afgelopen tijd. We hopen dat jullie, in en door de verhalen heen, gelezen hebben dat wij God in alle dingen die we hebben ondernomen, hebben willen dienen. Wij geven God alle eer en dank die Hem toekomt! God's zegen voor jullie, lieve lezers!
Weer een week voorbij
Wat gaat de tijd toch snel. Nu ik dit reisverslag tik zijn we met onze laatste week bezig in het mooie Oeganda. Heel dubbel..ene kant weten we dat aan alles een eind komt en is het ook goed om terug naar Nederland te gaan en onze familie en vrienden weer te ontmoeten, aan de andere kant voelt dit land ook als thuis, hebben we hier ook vrienden gemaakt en genieten we zo van alles wat we zien en meemaken...heel dubbel dus.
Maar we hebben een leuke week achter de rug! Samen met de kinderen leuke dingen ondernomen. Zondagochtend hebben ze nog rustig aan gedaan, beetje wennen aan de warmte die als een warme deken op je valt. Verschillende kinderen kwamen langs om nu dan eindelijk auntie Melanie en uncle Stefan (weer) te zien. Leuk zoals sommige kinderen hen verwelkomen en nog herinneringen weten op te halen van ons vorige bezoek! In de middag zijn we naar de kerk op Noah Ark gegaan, mooie dienst gehad! Na de kerk waren we uitgenodigd om met ons vieren een kop koffie te komen drinken bij Piet en Pita. Tijdens dit soort momenten hoor je veel over de visie die Piet heeft over de toekomst van Noah's Ark en zijn kinderen. Momenteel wordt er druk gebouwd aan een nieuw project. Een unisex Salon! Kortom, een kapsalon voor mannen en vrouwen. De kinderen kunnen in de toekomst worden opgeleid om een kapsalon te runnen. Er zal waarschijnlijk ook een nagelstudio in komen want dat is hier ook helemaal hip. Zelfs op straat in Mukono zitten mannen met bakjes water en nagellakjes om je voeten en/of je handen te verzorgen! Dus die Salon gaat een prima opleidingsinstituut worden!
Wat ons opvalt is dat alles wat hier op het terrein wordt gerealiseerd een bijdrage levert in het onderwijzen van beroepen. Als er bijvoorbeeld plinten gemaakt moeten worden in de klaslokaal wat net gebouwd is, dan krijgen de jongens en meiden van de secondary les in het vervaardigen van hout tot plint. Zagen, schuren, schaven, lakken en uiteindelijk het bevestigen van de plint in het klaslokaal. Ook hebben we gezien dat de studenten van balken een mooi speeltoestel hebben gemaakt en die worden dan in Jinja aan een school verkocht!
We zijn ook begonnen om een net gebouwde familyunit wat gezelliger te maken. Was een beetje saai in dat huis, vonden de jongens en de auntie. We hebben ze gevraagd om allemaal een tekening te maken van wat ze graag in hun huis zouden zien. Dus we zijn nu bezig met naambordjes voor op de deur van de slaapkamers. Kijken wat we nog voor ideeen kunnen uitwerken voordat we vertrekken naar Nederland.
Uit de container die wij vorige week hebben gesorteerd is gebleken dat er op dit moment genoeg kleding is om de 'kapotte en smerige' kleertjes van de kinderen te vervangen. Echter dat gaat niet zo eenvoudig als wij hadden gedacht. Elk kledingstuk dat in het huis gebruikt wordt moet met watervaste stift worden gemerkt en in een schrift genoteerd worden! Waarom? Helaas omdat er met regelmaat spullen/ kledingstukken verdwijnen. Als er in de kast tien t-shirts liggen, dan is de mentaliteit van de Oegandees zo dat men vindt dat zij er best 1 kunnen meenemen. Er blijven dan nog steeds negen t-shirts voor jou over om te gebruiken.. Aunti Agnes heeft als taak alle kleding en spullen uit te zoeken en te merken voordat het naar de wasserij gaat. Wij helpen haar hierbij. Dus alle t-shirts maat 'baby' op een stapel leggen, daarna op kleur sorteren, dan met stift zo onopvallend mogelijk een code erin schrijven. Daarna noteert Agnes dat in een boek en daarna kan het de wasserij in... Dozen en dozen vol met broek, t-shirts, rompertjes, jasjes enzo enzovoort...mega klus! Maar er ziten supermooie kleertjes bij. En het is zo leuk als je dan de kids ziet lopen met een jurk of broek die bij de eerste container al door onze handen is gegaan!
Maandagavond is er door de vrijwilligercoordinator een Afrikaanse avond georganiseerd voor de mzungu's. Wij vieren en een groep van 8 canadese vrouwen waren uitgenodigd. We kregen uitleg over de Ugandese tradities en allerlei leuke weetjes over dit land. Er werden twee Ugandese dansen uitgevoerd en er was een Ugandese maaltijd gemaakt die we, zoals het hier gebruikelijk is, met onze tien vingers moesten opeten! Allerlei Ugandese gerechten mochten we proberen...best interessant om een handje vol sprinkhanen weg te knabbelen! Denk dat Lays binnenkort met nieuwe smaak op de markt komt!
Dinsdagmiddag hebben even 'vrijaf' genomen. Lekker wezen zwemmen in African Village! En in de avond met Margret en Marieke vuurtje gestookt. Gezellig hoor!
Woensdagmiddag is er een Nederlandse jongen bij ons op bezoek geweest. David is een kennis van Melanie's huisgenoot en is voor 5 maanden in Uganda. Hij vond het leuk om Noah's Ark te bezoeken. Hem in Mukono opgepikt en een rondleiding over Noah's Ark gegeven. Echter..toen we bij Noah's Ark waren kwam de regen met bakken uit de lucht vallen! Een hooooosbui, niet normaal! Harde wind en slagregens zorgden ervoor dat het regenwater onze kamers in kwam stromen! Na een uur klaarde het gelukkig weer op en was het prima vertoeven. Gezellige avond gehad bij kampvuur en worstjes. David mocht blijven slapen in huisje naast ons.
Volgende dag heeft hij meegeholpen met schuren van naambordjes en hij heeft ook biggen gevangen. Ja, biggen vangen! Twee weken terug hebben twee zeugen kleine biggetjes geworpen. En die moesten ingeent worden. Wat een geschreeuw en een gegil van de zeug en de kleintjes!
Vrijdag hadden we een afspraak met Eddy Joram, een Ugandese jongeman die een kerk runt en een schooltje voor de arme kinderen in een sloppenwijk in Kampala. Op verzoek van vrienden uit Nederland bij hem op bezoek geweest en zijn school en kerk bezocht. Deze school leeft van financiele giften, hiermee krijgen de kinderen uit de sloppenwijk gratis onderwijs en een warme maaltijd. Helaas is er nog te weinig geld om nog drie hutjes (want meer is het niet) te plaatsen voor groep P5 tot P7. Er zijn veel kinderen die graag naar school willen maar er is in die wijk nu nog alleen maar een betaalde school...Het is wachten op een wonder waardoor Eddy nieuwe leerlingen op school kan toelaten. Komende week gaan we nog een keer terug naar Eddy om hem wat schoenen en kleding te brengen die hij kan uitdelen aan arme gezinnen. En zo vliegt de week om......nu helaas nog maar een week te gaan..
Week 5
Ons laatste verhaal was ons bezoek aan Hoima. De chauffeur heeft ons keurig afgezet bij ons huis op Noah's Ark. Als dank een klein kadootje en twee avocado's meegegeven.
Zaterdag een dagje uitgerust bij een hotel in de buurt, daar gaan de kinderen in de vakantie heen om lekker te zwemmen. Daar onszelf maar op getracteerd. Boek mee en genieten.
Zondag zijn we vroeg vertrokken naar Kampala. Daar is een kerk genaamd Watoto Church. Een mooie dienst gehad, heerlijk veel (bekende) engelse liederen gezongen. Lijkt een beetje op Hillsong muziek. Echt mooie dienst gehad! Toen we uit de kerk kwamen (een grote tent zoals bij Opwekking) zagen we dat er donkere wolken kwamen opzetten. In taxi gestapt en snel terug gegaan naar Mukono, onderweg begon het al te druppen. In Mukono moesten we uit de taxi en eigenlijk overstappen op boda maar het weerbeeld liet dat niet toe. Stevige wind en donkere lucht lieten ons weten dat we beter konden gaan schuilen. Dus een soort cafe op gezocht met mooie naam 'Jesus is Lord'. Daar gegeten, kip met patat. Samen met flesje drinken, omgerekend € 2,00! Neem mij maar vaker mee uit eten! Ondertussen stortte de regen uit de lucht. Na drie kwartier werd de regen iets minder en maar besloten om taxi te pakken en ons bij mainstreet te laten afzetten. Nog even door de blubber naar Noah's Ark gewandeld en daarna begon het weer mega te regenen. Hieruit kan men concluderen dat officieel 'het regenseizoen is begonnen'! In de kerk bij Noah's Ark hoorden we dat we maandag terug konden naar ons vorige huisje...euh...oke, dan moet dat nog maar een keer gebeuren.
Maandagochtend het huis leeggeruimd en onze spullen weer in de koffers gestopt. Jan en ik zijn daarna de container ingegaan en hebben een flinke ruk aan het sorteren van de kleren kunnen geven. Een lange dag gemaakt, flink lopen zweten want het was erg zonnig en warm buiten. Om 5 uur konden we verhuizen, dus na dagje werken ook nog verhuizen. We zouden hulp krijgen om onze spullen te verhuizen. Maar dat geluid...wat komt daar nou aan? Ja hoor, het Oegandese verhuisbedrijf...een tractor met oplegger! Alle spullen werden op de oplegger gezet, inclusief onze eieren..en rijden maar! 'Mama, you may sit here!' En hij wees naar het zitje op de tractor! En daar gingen we, al bobbelend en denderend op de tractor, over het terrein. Onder toeziend oog van velen! Lachen hoor! Onderweg kieperden de twee stoelen nog van de oplegger af en kregen we verschillende takken tegen ons hoofd geslingerd van de bomen naast de kant van de weg. Toen nog huisje 4 weer opnieuw ingericht. Hier kunnen we de komende dagen in Oeganda wel wonen!
Dinsdag wakker geworden door regenval, hele dag somber weer gehad, regen en het was flink afgekoeld. Zelfs de lange broek met vestje uit de koffer geplukt! Ze lagen erg onderin kan ik je zeggen. Maar daardoor was prima weer om in de container te werken.
Woensdag weer de container ingegaan, hij is bijna klaar! In de avond naar een bijbelstudie gegaan voor de studenten hier op het terrein. Mooie uitleg over hoe je discipel van Jezus kan zijn in je leven. Elke dag, elk moment van je leven Hem zoeken door gebed, lezen in Zijn woord en uitleven het leven dat Jezus ons voor heeft gedaan!
Donderdag was het dan zover! De container is klaar! Stapels met dozen waarin de maten van de kleren zitten. Dozen met handdoeken, beddegoed, sokjes en slabbertjes! En nog veel meer (waardevolle) spulletjes gevonden! Klus is geklaard!
Ook contact gehad met onze kinderen want vandaag begint hun reis naar Oeganda! Morgen gaan ze vliegen en kunnen we ze zaterdag in onze armen houden! Avond weer gezellig spelletjes gedaan en vuurtje gestookt met Margreth en Marieke.
Vrijdag niet zoveel gedaan dan de telefoon in de gaten houden. En ja hoor...inchecken bij Schiphol ging niet helemaal naar wens. De handbagage koffer was te groot...namelijk twee wieltjes! Tssss..oke, schakelen en samen oplossing bedenken. Deel van de inhoud van die 'te grote' koffer verdeeld over andere koffers en handbagage. Maar wat nu met die 'te grote' koffer? Beetje jammer als ze die koffer zomaar moeten achterlaten op Schiphol.. Toen hebben de kids de koffer (heel slim) en wat overtollig spul in een kluis op Schiphol gezet. Kijken we later wel wie die koffer eruit gaat halen (kost namelijk wel 7 euro per 24 uur). De reis is verder goed verlopen.
Wij op zaterdag 02:00 uur het huisje uitgegaan, een chauffeur van NA heeft ons naar Entebbe gebracht. Even kopje koffie gedronken en wachten.. Om 04:15 uur landde het vliegtuig! Om 05:00 uur een smsje..'mam, het duurt wat langer voordat we naar buiten komen, hoor. Er is namelijk een koffer weg!' Neee, niet weer! Hahaha, beide reizen van familie Kramer precies eender verlopen! Dus wij wachten, en wachten...en nog eens wachten! Ondertussen smsjes wat er gaande was. Koffer niet aangekomen dus moest er een formulier ingevuld worden maar die dame achter de computer die 'was zo sloom en snapte er niks van', volgens Melanie. Da's typisch Oegandees, Welkom in Oeganda, kinders!l Om 06:30 uur konden we dan eindelijk onze schatten in de armen trekken! De rest van de dag rustig aan gedaan en hebben ze alle drie (!) wat tukjes tussendoor gedaan. Fijn om ze weer om ons heen te hebben, we gaan genieten van de komende tijd met elkaar! Aan het eind van de middag nog naar het verjaardagsfeestje van Margreth geweest.
Bezoek sponsorkind World Vision
Woensdag 11 februari was het dan zover. Die dag zijn we vertrokken naar Hoima om ons sponsorkind Nebert te bezoeken.
Op tijd de deur uit gegaan en met boda naar Mukono gebracht. Daar hebben we een bus gepakt die ons naar KFC in wijk Bugolobi in Kampala zou brengen. Daar hadden we namelijk om 09:00 uur met Robert, Ugandese veldwerker van World Vision, afgesproken. De bus reed ons naar Kampala echter stopte de bus midden in het centrum, bij taxi centrale! Druk dat het daar was! Megadruk, honderden taxibusjes, even zoveel boda's die allemaal wel die muzungu's mee wilden nemen. Echter toen wij vroegen of ze ons naar KFC Bugolobi wilden brengen waren ze in een keer niet zo enthousiast. Waarom was dat? Zover waren we toch niet verwijderd van die wijk? Uiteindelijk wilde ze ons wel brengen maar dat kostte 10.000 UGS p/p!! ( Omgerekend niet veel hoor, ong 3 euro) Maar dat nooit! Boda brengen ons voor 1500 p/p van NA naar Mukono en dan ben je ong 10 minuten onderweg. Neee, wij gaan geen muzungu prijzen betalen! Omdat we al half uur te laat waren maar gaan onderhandelen. Uiteindelijk terug kunnen krijgen tot 5000 p/p. Met de zware rugtassen op de boda geklommen en rijden maar. Bleek dat het inderdaad een heel eind rijden was! De mannen zetten ons keurig af bij KFC en hebben we ze de afgesproken prijs en wat meer gegeven omdat ze niet overdreven hadden.
Bij KFC stond Robert op ons te wachten. Dat is uniek hoor, een Ugandees die op een Hollander moet wachten! Meestal is het andersom, Ugandese komen altijd te laat, een uur wachten is niet vreemd. Robert bracht ons naar de auto van World Vision en daar ontmoette we de chauffeur van World Vision, Cyprian. Zij brachten ons naar het hoofdkantoor van World Vision in Kampala. Daar handjes geschud en gepraat over ons bezoek aan Nebert. Ook moesten we een formulier ondertekenen voor bescherming van de kinderen die we zouden bezoeken.
Hierna begon de reis naar Hoima. Ongeveer 3,5 uur rijden door prachtig landschap van bergen en dalen, wat mooie vergezichten opleverde. Menig dorpje doorgereden, verwonderd en verbaasd over de levenswijze van deze prachtige mensen. Onderweg kocht Cyprian wat bananen. Ugandesen eten veel bananen, en dat dacht hij blijkbaar ook van ons. Komt hij met wel 20 bananen aanzetten! Uit respect en omdat ze heerlijk zoet zijn, een aantal opgegeten. Daar zal ik de komende dagen op toilet nog wel eens last van krijgen!
Om ongeveer half 3 waren we in Hoima waar we werden afgezet bij een Hotel Kolping Hoima dat World Vision voor ons had geregeld. Daar uitgerust van de reis, 's avonds lekker gegeten in de tuin en vroeg er onder.
De volgende dag zouden we op tijd opgehaald worden. Nou, vroeg wakker dat waren we. Bleek dat er naast het hotel een moskee was en werden we zeer vroeg in de ochtend wakker omdat er oproep kwam tot gebed! Dat was een bijzondere manier om wakker te worden!
Om 8 uur reden we samen met Robert en Cyprian naar het veldkantoor. Al gauw veranderde de geasfalteerde weg in een stoffig, rood zandpad met diepe kuilen en gleuven. Al hobbelend en schokkend reden we naar het kantoor. Daar werden we hartelijk ontvangen door de staf en ontmoetten we Gertruide. Zij is social worker en degene die contact heeft met de sponsorkinderen in dat gebied. Ook schrijft ze samen met de kinderen de brieven. Leuke vrouw! Samen besproken hoe de planning van die dag zou worden.
We zijn toen eerst naar de school van Nebert gereden. Nebert woont daar intern omdat de school te ver van zijn woning is. Om bij de school te komen moesten we vanaf veldkantoor naar school ongeveer 2 uur rijden. Over nog slechtere wegen als we een paar uur daarvoor hadden gereden! Nog diepere kuilen en gaten en nog meer stof! Meerijden in een auto over dat soort wegen is al een avontuur op zich!
Toen waren we bij de school van Nebert. We werden het schoolplein opgereden en al gauw hadden de kinderen door dat er een blanke op het plein was. Niet een maar zelfs TWEE!! Wat een tumult gaf dat! Ze bekeken ons op afstand, ze vonden het spannend en beetje eng maar waren ook heel nieuwsgierig naar ons. Ys brak gauw toen we zwaaiden en lachend hen benaderden en zij in drommen om ons heen kwamen staan! Al die koppies die je dan aankijken, geweldig! Gertruide bracht ons naar kantoor van het hoofd van de school. Daar zat ook een andere man. Bleek dat hij de vader van Nebert was!
Na kennismaking en praatje van het hoofd werd Nebert uit zijn klas gehaald. Spannend om nu eindelijk hem in het echt te ontmoeten!
Daar kwam een prachtig mooie jongen aanlopen! Wat een leuk joch zeg, beetje verlegen maar dat was al gauw weg! Hij had zo'n glimlach op zijn gezicht, die zou er die dag niet meer vanaf gaan! Hij was erg blij om ons te zien en andersom ook. Hij keek ons maar aan en zei dat hij niet kon geloven dat we nu werkelijk bij hem op bezoek waren! Hebben elkaar toen maar even speels in de armen geknepen. Het is echt waar!!
Hierna zijn we met z'n allen naar de 7 klassen gegaan. In elke klas werden we welkom geheten en werd er verwacht dat we onszelf voorstelden. Die Nebert, hij glom van oor tot oor! Het komt namelijk bijna nooit voor dat er een sponsor op school komt, en zeker geen twee muzungus! Nebert krijgt hierdoor toch een stuk 'aanzien' van zijn mede schoolgenoten, dat zijn sponsors hem hebben bezocht!
Ik vertelde Nebert dat we voor de kinderen op school een paar kadootjes hadden meegenomen. Hand in hand liep hij met me mee naar de auto. Dat hij ook nog kadootjes op school mocht geven vond ie geweldig! Maar hij fluisterde in mijn oor of we ook een kado, een voetbal?, voor hem hadden meegenomen. Het is en blijft toch een kind van 12 jaar oud..mijn knipoog snapte hij meteen. Alle kinderen waren ondertussen buiten en drongen om ons heen. We hadden 4 stuiterballen waarin fel gekleurd lampje flikkert als je stuitert, 3 boemerangen en een frisbee. Die hebben Jan en ik onder luid gejuich gedemonstreerd! De kinderen hadden het al gauw door.
Toen zijn we met Nebert en zijn vader in de auto gestapt en zijn we naar de woning gereden. In de auto zag ik dat hij nog steeds zijn glimlach droeg en telkens sluiks naar ons keek. Wat zou er in dat mooie koppie van hem nu omgaan? Nebert was al tijd niet thuis geweest. Hij komt alleen in de vakanties thuis, meestal zit daar 3 maanden tussen.
Bij zijn woning werden we hartelijk ontvangen en de woning ingeleid. Daar moesten wij op de stoeltjes zitten en de rest ging om ons heen zitten,op de grond of stond door gat in muur te kijken. Vader stelde de aanwezige mensen voor, Gertrude kon hem vertalen. De moeder van Nebert was er ( vader en moeder leven gescheiden), oma die voor Nebert zorgt en verder wat tantes en neven, vrienden en buren. Daarna werd gevraagd of wij ons wilden voorstellen. Hen verteld waar we vandaan komen en hoe het weer in Nederland is. Daar kunnen zij zich echt geen voorstelling van maken, zo koud dat water in ijs veranderd en je erop kan lopen! Wat foto's laten zien van sneeuw, ijs en tulpen. Daarna heeft een van de vrouwen voor en met ons gebeden. Mooi zoals Gods Geest ons samenbindt en ons alle taal doet spreken, zelfs die van ons hart. Hierna hebben we Nebert zijn kadootjes gegeven. Wat was hij blij met zijn voetbal en pomp en de voetbal kleren! Hij trok ze meteen aan! Toen Jan voorstelde om buiten te voetballen knapte hij bijna uit elkaar van blijdschap! De hele familie naar buiten en gezellig met elkaar gespeeld. Een oudere neef wat laten fotograferen, hij zat al tijdje mee te kijken als ik foto's maakte en vond het heel interessant. Na de voetbal weer naar binnen gegaan. Toen hebben we in overleg met Gertruide de vader, de moeder, oma en een buurvrouw een wakuwaku lamp gegeven. Wat waren ze daar blij mee!
Komt Nebert plots met kadootjes voor ons aanzetten! Stuk of 10 avocado's, zakje met 10 eieren, 3 ananassen en jawel, een tas vol bananen! En als klapper werden er ook nog 5 flesjes drinken op tafel gezet. Geen gast mag de deur uit met een lege maag! Wat een kostbaar geschenk van deze familie! Gelukkig kwam ik op het slimme idee om de bananen met de familie samen op te eten! Dat scheelt, als je begrijpt wat ik bedoel..
In Nederland hadden we besloten dat we dit gezin willen zegenen met een stuk vee. Een deel ervan hebben we betaald van giften die we in Nederland hadden ontvangen. In overleg met Gertruide en Robert was een koe voor dit gezin geschikt. Toen we ze dat vertelden waren ze erg blij en dankbaar. We hebben ze verteld dat God de beheerder is van ons 'goud en zilver' en dat we geven van wat we van Hem hebben ontvangen. Robert gaat de koe aanschaffen en aan de familie overhandigen. Toen vertelde een oudere vrouw dat het wel heel bijzonder was dat we een koe gaven aan dit gezin, wij hadden namelijk een tijd geleden, wij wisten dat niet meer, een kaart naar Nebert gestuurd met geluid erin. Drie keer raden welk geluid die kaart gaf als je hem opende? Het geloei van een koe!!
Na dit samenzijn hebben we gedankt met elkaar, wat familiefoto's gemaakt en afscheid genomen. Daarna hebben we Nebert bij zijn school afgezet. Een knuffel op schoolplein voor een 12 jarige is ook in Uganda 'not done', dus maar handje gegeven. Zijn ogen vertelden ons genoeg..'Dag, lief kind uit Oeganda!'
We zijn daarna op weg gegaan om een ander sponsorkind te bezoeken. Innocent is een sponsorkind van een nicht van Jan. Innocent woont in een naastgelegen gebied en dus hadden we in de tas ook kadootjes voor Innocent zitten! Onderweg kwamen we langs een ziekenhuis met oa een kraamafdeling. Hier heeft World Vision geinvesteerd in goederen. We hebben in dit ziekenhuis een rondleiding gekregen. Wat een contrast met westerse ziekenhuizen! De jongeman die ons rondleidde was zo dankbaar en blij met de weegschaal, de meetlat, de verrijdbare scheidingswanden en andere goederen die World Vision had geschonken! Nu kon men de patient in iedergeval wegen voordat medicijnen gegeven werden! Ook was er op het dak van de kraamkliniek een zonnepaneel geplaatst wat electriciteit opleverd. In dit ziekenhuis worden gemiddeld 25 baby's per maand geboren onder, vanuit onze westerse ogen bekeken, erbarmelijke omstandigheden. Net als overal ter wereld worden de meeste baby's geboren als het buiten donker is. Voordat het zonnepaneel was geplaatst, moest de bevalling bij kaarslicht of in het donker plaatsvinden. Dankzij deze investering van World Vision kunnen aanstaande moeders de geboorte aan hun kindje geven met het licht aan! Dit project en deze goede investering is een zegen voor de mensen in deze regio!
Toen we bij Innocent aankwamen werden we ook daar hartelijk ontvangen. Innocent is 12 jaar en het jongste kind in het gezin van 10. Vader heette ons welkom en heeft voor en met ons gebeden. We hebben hem namens zijn sponsors de kadootjes overhandigd. Hij was er heel erg blij mee.
En toen kwam ook dit gezin met kadootjes! Je geloof het niet maar we kregen van dit gezin een zak met 10 avocado's, stuk of 10 eieren, twee trossen matoke-bananen (dat zijn groene kook bananen, maken ze soort aardappelpuree van). En toen hoorden we een bijzonder geluid...werd er achter een muur vandaan een haan tevoorschijn getoverd! Zat ik daar met een levende haan op schoot! Gelukkig zat ie met zijn poten aan elkaar gebonden.. ' thank you, thank you so much!' De haan dankbaar in ontvangst genomen maar ondertussen dacht ik 'help, hoe gaan we dit nou vervoeren naar Mukono en wat DOEN we er dan mee?' En Jan maar lachen achter zijn fototoestel!
Na dit bezoek zijn we terug gereden naar ons hotel, de chauffeur zou de haan bij het veldkantoor brengen. We hadden in de auto overlegd en aangegeven dat wij dit kado erg waardeerden maar dat we hem graag aan Cyprian wilde geven. Hij was daar heel erg blij mee...en wij ook! Het was die dag erg warm en hebben zoveel gezweet, dat we tot ontdekking kwamen dat we ondanks dat we ruim 2 liter water hadden gedronken, de afgelopen 8 uur niet naar toilet waren geweest! In het hotel hebben we een zeer welkome douche genomen. In de avond hebben we de drie mederwerkers van World Vision uitgenodigd om met ons te mee te eten. Na deze gezellige heerlijke warme maaltijd zijn we, met onze hoofden vol van indrukken, gaan slapen. Morgen weer een dag vol belevenissen!
De volgende morgen iets later vertrokken dan geplaned, jaja hebben een uur op die drie Oegandesen moeten wachten! We zijn die dag naar een school gereden waar World Vision in heeft geinvesteerd. Of we dat ook wilden zien? Ja hoor, rijden maar. Weer hobbelend en schuddend over de zandpaden, na 1,5 uur waren we op onze bestemming. Ook hier werd de auto het schoolplein opgereden. Het effect was hetzelfde als bij Nebert zijn school. Verbaasde, nieuwsgierige blikken. Voorzichtige handjes werden opgestoken toen we zwaaiden. Een enkeling durfde een 'high five' te geven. De hoofdmeester heette ons in zijn 'kantoor' welkom. En na een praatje haalde hij zelfs de andere leraren en leraressen uit de klassen om ons te onmoeten. En weer niks anders dan lovende woorden hoe God deze school had gezegend door de investeringen van World Vision. En hoe dankbaar hij de sponsors was dat zij de school op deze manier zegenden! En hoe blij hij was dat wij er waren..een enthousiaste hoofdmeester met heel veel woorden.
Toen moesten we de klassen rond, vond de hoofdmeester. Het hele clubje van leraren liep ook achter ons aan en daar sta je dan als twee blanken voorin de klas.. Alle kinderen klappen, als je binnenkomt, een bepaald ritme om je welkom te heten. De hoofdmeester vertelde in hun taal dat er bezoek was en dat ze iets gingen vertellen..Oja??? Nou, tja, dan komt het erop aan.. ' Euh....doe jij of ik het woord nemen?' Het is gelukt, hoor. Per klas een praatje gemaakt, afgestemd op de leeftijd. De grote kinderen verteld over ijs en sneeuw en waar Nederland lag, bij de kleintjes een wat simpeler praatje want deze kids konden geen engels verstaan. De hoofdmeester vertaalde..kleintjes gedag gezegd met een handje of high five. Toen liet de meester ons de 2 gebouwen/ klaslokalen zien die World Vision had geschonken. De vorige twee klassen waren in zo een slechte staat, dat de ouders van de kinderen bang waren als het hard waaide of regende. 'Zijn onze kinderen wel veilig in die school?' Ook was er een verblijf voor de leerkrachten geschonken waar ze overnachten. Voordien moesten ze elke dag, 18 kilometer, reizen. Reizen betekent in hun geval gewoon lopen van huis naar school en omgekeerd...en dan te bedenken dat de schooltijden zijn van 8 tot 6 uur. Dus reken maar uit hoelang de meester onderweg was. Ze waren erg dankbaar voor het lerarenverblijf dat is gebouwd!
Na dit alles wilden de kinderen ons nog wat laten zien. We kwamen vanaf het lerarenverblijf lopen en toen zagen iwij het al. Er stonden, onder een grote boom, 5 stoelen klaar en daarvoor zaten alle kinderen van de school op de grond! We voelden ons erg opgelaten dat ze ons zo 'Alex en Maxima' behandelden.. Maar goed..vriendelijk gelachen naar alle kinderen en de hoofdmeester praatte maar door. Gingen de kinderen in verschillende groepjes ook nog allerlei stukjes voordragen! Een soort gedicht over aids, en hoe je jezelf daarvoor moet beschermen, een stukje drama over ongelukken, hoe je ongelukken kan voorkomen op de weg, op school en thuis. Met deze optredens gaan de kinderen ook de dorpen in om voorlichting te geven. En toen deden een aantal jongens en meisjes een optreden van een traditionele dans, trommels erbij, handen klappen! Echt gaaf om die kids zo fanatiek te zien dansen! Hierna was het tijd om op te stappen en te gaan. Er werd door een kind, in hun eigen taal, nog gedankt en toen mochten we gaan...van de hoofdmeester. Wat een mooie afsluiting van deze twee indrukwekkende dagen.
Een "gewone" week op Noah's Ark
Na ons weekend in Tororo waren we toe aan wat rust, nouja rust. Er valt weer veel te vertellen. Dinsdag, toen we terug kwamen uit Tororo wisten we dat er nog een klus voor ons te wachten stond. Er stond ons namelijk een verhuizing te wachten! We woonden de afgelopen weken in een huisje vlakbij het kinderhuis. ( foto's hebben jullie gezien) Echter zouden de ouders van Gerard en Stephanie, vaste medewerkers op Noah's Ark, een week bij hen op bezoek komen. En zij wilden graag hun ouders naast hen hebben. Logisch.
Dus dinsdagmiddag 13:00 uur terug uit Tororo, om half 2 waren we onze spullen alweer in koffers aan het stoppen. Verhuizen doen we op z'n Afrikaans. Huppatee, kleding vanaf bed in koffer gemikt, andere rommeltjes in een plastic tas. Beddegoed , kussen, klamboenet rollen we gewoon in het onderlaken. De voorraadkast inclusief de keukenspullen gooiden we op een kleed. Punten bij elkaar gepakt en inladen maar. Voorzichtig met onze eieren! Daniel had een auto met laadbak te voorschijn getoverd en daar werden onze spullen op geladen. Binnen 3 kwartier was het huisje leeg. Toen over het terrein naar de kerk gereden want daarnaast staat een huis dat mama (Pita) gebruikt als ze zich even terug wil trekken uit de hectiek van het kinderhuis. Onderweg nog bij een ander huisje een koelkast voor ons opgepikt en rijden maar. Bij het huisje deden we hetzelfde dansje, maar dan omgekeerd. Het is een mooi huis, wel wat donker door het rieten dak maar het is er lekker ruim en rustig. En...er staat een tv met een dvd speler. En laat Pita nog wat mooie dvd series hebben staan! Menig avondje al met Dokter Tinus en Moordvrouw doorgebracht.
Dinsdag kwam de politie het terrein opzetten. Das vreemd, de kinderen dachten dat Piet problemen maar dat was niet het geval. De politie kwam een doos brengen omdat er een bijzondere inhoud in zat. Namelijk een meisje van waarschijnlijk 1 a 2 dagen oud! Een prachtig poppetje die de naam Vanessa heeft gekregen. Ze heeft heel mooi krullerig zwart haar en gaaf snoetje. Wie doet zo een prachtig wonder in een doos en zet het bij een tankstation? Vragen waar we geen antwoord op krijgen, gewoon liefdevol opnemen en verzorgen. En dat mocht ik even doen, flesje gegeven en de spuitluier verschoond! Zelfs navelklemmetje zat eronder...wat een poepie! Tot op vandaag is de moeder nog niet gevonden, de kans is nu ook heel klein dat ze gevonden wordt.
Woensdag heb ik van wat kraammatrasonderleggers strikslips geknipt. Strikslips worden gebruiken over de katoenen luiers maar die zijn in het kinderhuis ernstig tekort. Laat ik nou in een koffer kraamspullen hebben zitten die we uit Nederland hadden meegenomen! En we hadden er een stuk of 6 matrasonderleggers in zitten. Dat is hetzelfde materiaal als strikslips! Er 3 per pakje uit kunnen knippen. Mooi aantal strikslips erbij voor de kleintjes. Maar nog niet genoeg! Hint hint!
Ook zijn we bij de nursery (kleuterschool) wezen kijken en met teacher Hildah gepraat. Kinderen zijn vanaf die week weer op school begonnen. Voor vele is het wennen, dat nieuwe uniform en de lange schooldagen (van 8 tot 4) De kleintjes slapen daarom een uurtje in de klas. Op de grond, als er nog genoeg rieten kleden zijn en anders maar met de armen op de tafel en je hoofd erop rustend. Kinderen worden wakker met pijnlijke stijve rug...raar he.
In middag ben ik naar Mukono gegaan wat boodschappen te doen. Jan was niet fit, beetje slap in benen en energieloos. Gelukkig was dat na twee dagen over.
Donderdag hebben we de rest van de kraam goederen die we uit Nederland hadden mee gekregen bij het ziekenhuis gebracht. Twee pasgeboren baby's mogen bewonderen en ze een pampertje, maatje minimini gegeven. In de middag geholpen met het ordenen van de container waar het ziekenhuis de voorraad bewaard. Wat een bijzondere spullen stuurt men naar een kinderhuis...afdekhoezen voor operatie apparatuur bijvoorbeeld! Leuke klus!
Vrijdag hebben we met Marieke en Margret een dagje de toerist uit gehangen. Lekker wezen neuzen op een craft markt waar allerlei leuke souveniers te koop zijn. Ook wat boodschappen bij een grote supermarkt ingeslagen. Daarna heerlijk met z' n vieren gegeten! Erg gezellig!
Zaterdag is blijkbaar op heel Noah's Ark poetsdag. Nadat ik de kleintjes om half 7 had gewassen en aangekleed zag ik bij de family-units dat de kinderen druk in de weer waren. Dat is aanstekelijk dus hier ook de spullen buiten gezet en de vloer met shampoo gesopt (tsja...dat kan alleen in Oeganda!) Ook de stofraggen hoog in de nok moesten weg. Hoe? Door natte handdoeken omhoog te gooien en zo de raggen weg te krijgen! Ook dat doe ik zo alleen maar in Oeganda, hoor!
Zondag werd baby Vanessa in de kerk opgedragen. Mooi hoe dan een aantal kinderen, Piet en Pieta en de voorganger samen met elkaar bidden en Vanessa welkom heten in Gods grote gezin. Verder hebben we een rustig dagje gehad.
Maandag hebben we teacher Hildah van de kleuterschool verrast. Toen we vrijdag met Marieke en Margret in Kampala waren, hebben we rondgevraagd of er ergens matten te koop waren. Die matten worden op kleuterschool namelijk gebruik om de kleuters op te laten slapen. Nou, er zijn matten genoeg maar die zijn gemaakt van een soort bamboe of rietstengels. Prachtige matten maar helaas niet lang te gebruiken. Door intensief gebruik en de plasjes die op de matten terecht komen, slijten de matten heel snel. We zijn in Kampala op zoek gegaan naar matten die in een moskee worden gebruikt. Die hebben een hele lange levensduur en zijn afwasbaar. De hele dag, overal rond gekeken en gevraagd maar geen moskee matten. Tot een jonge moslima ons hoorde vragen naar die matten. Zij wist waar deze te koop waren en omdat haar winkeltje toch bijna ging sluiten wilde ze wel met ons mee. De twee meiden achter gelaten bij de winkeltjes en wij op een boda geklommen en toen door de spits in Kampala! Gaaf joh! Al slingerend en scherpe bochten makend, brachten de boda's ons 'down town' naar een Islamitische wijk. Daar vonden we meteen de matten die we zochten. De aardig moslima een fooi gegeven en bedankt voor haar geweldige hulp. De jongeman vroeg voor supermooie, grote matten 60.000 UGS (omgerekend ongeveer 20 euro) Toen ik zei dat we er 6 wilden en dat ze voor een kinderhuis waren, hebben we ze voor 50.000 UGS gekregen! We hebben deze matten betaald van een gift die ons speciaal voor Noah's Ark was gegeven. Mooi doel voor dit geld. De 6 matten werden op een boda gebonden en zo reden we weer terug door de spits naar de meiden. Onze 'missie' voor die dag was geslaagd!
Maandag werd het kinderhuis ook van top tot teen bespoten tegen muggen. Dus het hele spul, inclusief de kinderen moesten buiten blijven die dag. Zo'n schattig gezicht, dat kleine spul rollend en klautert op kleden en lakens. De ene duikelt in het gras, de ander stopt zand in de mond en de derde propt een blad in de neus! Handen tekort op dat soort momenten. Ook moesten ze buiten slapen, denkt dat het wel gelukt is, zijn halverwege maar weg gegaan.
Piet had aan Jan had gevraagd om, samen met 4 leraren, mee te denken om een nieuwe leerweg systeem te ontwikkelen. De leerlingen moeten tijdens de jaren dat ze op school zitten, bepaalde vaardigheden/ life skills ontwikkelen of kennis daarvan opdoen. Bijvoorbeeld hygiene, gezondheid, veiligheid enzovoort. Jan heeft daar nu een eerste opzet voor bedacht en dat moet verder op de computer worden uitgewerkt.
En ik....Ik ben in een container gestopt. Ja..je leest het goed. In een container waar de temperatuur in loop van de dag flink oploopt. Wat ik daar doe? Nou, een hele leuke klus! Dozen en plastic zakken open maken en de inhoud sorteren. En blijkbaar heb ik de afgelopen maanden van 2014 niet genoeg in de kleding gezeten, want mij is gevraagd de kleding in de dozen op maat te sorteren! Erg leuke klus en soms vindt je ware 'schatten' in de container. Zoals een tas vol handdoeken, stapeltje hoeslakens en nieuwe luiers! Als je weet dat daar erg veel behoefte aan is wordt je daar best wel beetje erg blij van, in je containertje! De komende tijd weet ik waar ik me kan vermaken!
Maandagavond hadden we een Hollandse avond. Een van de vaste medewerkers had zijn ouders op bezoek en zijn moeder had allerlei lekkers voor de Nederlanders meegenomen. Ze had soesjes gemaakt met room, koetjes-repen en babbelaars, borrelnootjes en jaja...warme rookworst! Ondertussen keken we een film. Nou zijn wij van een bepaalde generatie, echter deze film ging nog een paar eeuwen terug! De film heette 'Toen was geluk nog heel gewoon'. Voor een aantal van de Hollanders een waar feest van herkenning bij het zien van solex-en, minirokjes en mega strakke kapsels. Blijkbaar vallen we, in iedergeval qua leeftijd, nog steeds aan de andere kant! Dit was een 'gewone' week in Noahs Ark...we vermaken ons hier prima!