En we zijn weer terug op vertrouwd gebied! Vrijdagavond om 23:00 uur waren we weer terug in ons huisje op Noah’s Ark. We hadden een dag van meerdere malen opstijgen, vliegen en landen en wachten achter de rug…

Het begon vrijdagochtend bij Ard en Carin thuis. Na weer een lekker ontbijtje van zelfgemaakte yoghurt met cruesli, hebben we ons schamele beetje kleding wat we mee hadden weer in de koffer gestopt. We hebben toen met het gezin de Leeuw gebeden, onze tijd samen en de toekomst van ons allen, in Zijn handen gelegd. God gedankt voor de zegeningen die we aan elkaar mochten geven. Omdat het MAF vliegtuigje vlak bij Yei zou landen zijn we om half 10 naar het huis van de gereden. En inderdaad om half 11 hoorden we geronkt en kwam het vliegtuigje over vliegen. Snel in de auto gestapt en 1.5 km rijden naar het ´vliegveld’, een strook zand dat was vrijgemaakt van dorens en distels zodat het vliegtuigje geen lekke band zou krijgen.

Nadat we door de twee piloten waren gewogen en goed bevonden (nee, ik ga niet zeggen wat de weegschaal mij vertelde maar het was beduidend minder dan ik had gedacht!) mochten we instappen. Het vliegtuigje had 12 zitplaatsen excl. de twee piloten. In de gordels en wachten tot we zouden opstijgen. Ik kan je vertellen dat de temperatuur in dat stalen hokje steeg naar zijn toppunt! Het water liep in straaltjes van ons lichaam, zo warm werd het daarbinnen. Maar wat ik bijzonder mooi vond, was, nadat de piloot ons uitlegde wat de regeltjes waren in zo’n klein vliegtuigje, hij ons voorging in gebed voor een veilige vlucht! Ik zie ze dat bij een andere vliegtuigmaatschappij nog niet zo gauw doen!!

Toen begonnen de motoren te ronken en ging het vliegtuigje los van de grond. Mieters, wat een mooie ervaring was dat! Op deze hoogte het Zuid Soedanese land te zien, geweldig. Zo laag en zo dicht langs de bergen heb ik nog nooit gevlogen.
En we landen gewoon op zand of gras waarnaast de geiten en/of koeien gewoon stonden te grazen.
Omdat er andere passagiers waren die in Torit en nog een ander klein gehuchtje afgezet moesten worden, hebben we veel gezien van Zuid-Soedan voordat ons vliegtuigje om half 1 de luchthaven van Djoeba (Juba) aandeed.

Daar werden wij en de andere 8 passagiers uit het vliegtuigje gehaald en door een klein busje naar de aankomsthal gebracht. Echt, stel je Schiphol voor en dan alles in het tegenovergestelde. Op Schiphol niet weten waar je heen moet vanwege de grootte; in Juba niet weten waar je heen moet vanwege de chaos en ontbrekende “bewegwijzering”. DAT was wat we daar aantroffen op het vliegveld van Juba. Omdat we pas om 4 uur konden inchecken, mochten we gelukkig plaats nemen in het kleine kantoortje van MAF alwaar een ventilator stond te draaien. Buiten was het ontzettend chaotische en warm.

Na een uur werden we weggebracht naar de incheckbalie van Rwandair waar we onze boarding passen kregen en onze ene koffer konden afgeven. Hopelijk zien we die weer terug. En toen hadden we linksaf moeten slaan…
Maar nee, we lieten ons door een jongeman meenemen naar rechts alwaar een zeecontainer met ‘Immigration’ stond. Oke, daar moesten we blijkbaar onze paspoorten laten zien. Prima, dan doen we dat toch?

Komen we bij een loketje, met een raampje dat veel te hoog was om op normale toon met de man te communiceren. Hij bekeek onze paspoorten en ´zij werden niet juist bevonden’. Huh???
Visum zit achterin, hoor! We hebben alles geregeld en gedaan zoals ons is gezegd! Nee, je mist een sticker van de Immigratiedienst. Wattt??

Toen werden we doorgestuurd naar het loketje ernaast, waar een streng kijkende politieambtenaar alweer door het te hoge raampje naar mij keek. Opnieuw dezelfde woorden. We hadden ons binnen drie dagen na aankomst in Zuid Soedan moeten melden bij …. (stipjes, want ik weet nog steeds niet wat of waar wij ons hadden moeten melden). “You broke the law!!!” zei hij tegen mij. Nou, maar dat is dan omdat wij niet wisten dat we ons nog ergens moesten melden. “DAT is uw probleem,!” zei hij toen. “Wat een vriendelijke benadering van burgers heeft deze man’, dacht ik aan de andere kant van het te hoge loketje. Toen vertelde hij dat we een sticker konden halen in ….. of een boete betalen van 50 dollar per persoon. Wat? Even snel met elkaar overlegd, als we hier 100 dollar moeten afgeven hebben we niet genoeg dollars om het visum te betalen voor Oeganda. Oke, we hebben 70 dollar over, kijken hoever we komen. Met 50 dollar in de hand, die ik heel subtiel over het randje van het te hoge loketje heen liet hangen, bleef ik de man aankijken. “Do you have more??” No, dit is wat ik heb! En ondertussen bidden… Ik vertrouw op U! . “You do not get a receive from me!” Joh, ik hoef dat bonnetje echt niet van jou te ontvangen! Hij pakte het briefje aan en langzaam werden de twee paspoorten dicht gedaan en naar het mannetje ernaast geschoven die in een boek alle namen schreef van de paspoorten die bij hem werden neergelegd. De paspoorten werden door het loketje naar mij toe geschoven, en snel, snel weg hier, Jan!! God zegene deze man.

Om even uit te blazen van deze hobbel, hebben we geprobeerd schaduw te zoeken op die luchthaven. En daar stonden nog twee plastic stoeltjes vrij. Even zitten, slok water genomen en uitblazen. Daar hebben we een tijdje gezeten, de omgeving eens goed in ons opgenomen en naar de mensen aldaar bekeken... alhoewel, ik denk dat zij ons eerder bekeken dan wij hen. De blanken waren behoorlijk in de minderheid. De luchthaven leek in onze ogen wel een oorlogsgebied, zoveel puin en troep lag er op de grond. Overal waar we keken waren noodvoorzieningen getroffen.
Er kwam een jonge vrouw aanlopen met een slapend kind van 2 jaar in haar armen. Dus ik snel opgestaan en haar de stoel gegeven om op te zitten. In de uren erna hebben we gezellig met haar zitten kletsen. Zij vertelde dat het zo’n puinhoop was omdat het vliegveld werd gerenoveerd. Okee, tsja, ieder doet dat op zijn eigen manier.

Omdat ik toch de tijd moest vullen ben ik een paracord gaan maken. En deze armband heb ik aan die aardige vrouw gegeven. Ze vond het erg mooi en was er heel erg blij mee. Maar 2 meter verderop zat een groep vrouwen, ook te wachten op een vliegtuig. Een jong meisje van 14 jaar zat er tussen en ik heb oogcontact met haar gezocht. Al wenkend vroeg ik of zij ook een armband wilde maken. Ja, dat wilde Sarah wel. Ze sprak gelukkig wat Engels en kon ik haar leren knopen. Toen het armbandje klaar was, heb ik in het uur erna met wel 8 vrouwen armbandjes zitten knopen! Lachen joh! En toen moest er zo nodig een mannetje met een geel security hesje, roet in het eten gooien. Nou ja, eten, hij stapte op Jan af die met zijn mobiele telefoon foto’s maakte van ons gezellige groepje fröbelende meiden van verschillende culturen.
“Give me!”, zei hij, zijn hand uitstekend naar de mobiele telefoon. O nee, niks daarvan. “We delete the foto’s, oke?” Dus in zijn bijzijn alle foto’s gewist van het fröbelen en nadat ik vriendelijk gevraagd had of ik wel mocht blijven fröbelen met de dames, me omgedraaid en verder gegaan.
Wat die man niet weet is dat mijn man erruuuug handig is met de laptop, hihihi, alle gewiste foto’s zijn weer terug. We brengen hier de veiligheid van het vliegveld niet in gevaar, dan zou ik het snappen waarom we geen foto’s mogen maken. Maar deze foto’s lieten niets zien over de veiligheid.

De laatste armbandjes snel afgemaakt voor een paar dames, toen moesten we naar de ‘vertrekhal’. Een witte tent waar wel over de 100 mensen stonden te wachten voor wel 4 verschillende vluchten. Geen idee of er een rij was en welke rij we dan hadden moeten staan. We zien wel. Ook daar gewacht tot er wat beweging kwam en we iets van RwandAir hoorden roepen. En eindelijk mochten we in een rij over het asfalt naar het gereedstaande vliegtuig lopen. Maar eerst even langs een rij met koffers. Je moet namelijk wel zelf kijken of jouw koffer er tussen staat voordat ze in het vliegtuig werden geladen!!
In het overheerlijke koele vliegtuig werden we ontvangen met water, juice en een paar broodjes. Binnen een uur waren we weer geland op Entebbe (18:00 uur) waar onze chauffeur Jimmy ons stond op te wachten. We zijn toen wezen eten in een restaurant Cafe Javas. Doorrijden had geen zin want rond dat tijdstip was er altijd file in de omgeving Kampala.

Om half 9 uur weer ingestapt om zo, hopelijk, de files in Kampala te omzeilen. Maar helaas, in Kampala lijkt het de gehele dag vast te staan en om 11 uur waren we hier weer in Noah’s Ark.

Maar wat een wereld van verschil tussen de afgelopen 2 weken in Zuid-Soedan en nu weer Oeganda. Met de autoreis naar Zuid-Soedan zijn we 1 auto en 2 fietsers tegen gekomen en de rest van die 14 dagen alleen maar lopende mensen. En dan landt je in Entebbe en kom je direct weer terecht in de drukte van al het verkeer.

We hebben de volgende dag nog een bruiloft gehad van een Nederlandse jongen en een Canadese vrouw die elkaar hier beide werken en elkaar hier ook hebben leren kennen. Het was een gezellige middag in de kerk met uitwisselen van de ringen, DE kus, taart met limonade, toespraken, liedjes en hapjes. Nou, dit was er weer een. Nieuwe week voor de boeg. Tot later, reisgenoten!!