Onze tijd in Kali zit er bijna op. Nog even en we zitten weer in Mukono, Oeganda.

Maar voordat we de Laarim verlaten willen we jullie nog meenemen naar een paar van onze, zeer ongewone maar zo bijzondere, ontmoetingen en gebeurtenissen.

Op zaterdag gaat de familie de Leeuw altijd op bezoek bij de stam van Chief Joseph. Meestal om een bijbelverhaal te vertellen. De lokale vertaler, Angelo, gaat dan vaak mee. Hij is het bruggetje om de woorden te vertalen die bij Ard en Carin nog niet bekend zijn. Angelo zou om een uur of 8 in de ochtend verschijnen zodat hij mee kon rijden naar de stam, echter, zoals het een goed Afrikaan betaamd, om 8 uur was Angelo er nog niet.

Om 9 uur was hij er ook niet. In dat uur dachten we van de kinderen bij het hek te hebben begrepen dat Angelo op zichzelf naar de stam was gelopen.

Toen zijn wij en de familie de Leeuw maar in de auto gestapt. Omdat er kinderen bij het hek stonden, die graag het bijbelverhaal wilde horen, mochten ze mee in de auto. In de kattenbak, zoals Boaz en Manoah het noemen.

En toen de motor startte, ging ook de ‘radio’ in de kattenbak aan! Geweldig! Die 15 kinderen, vooral jongens, begonnen te zingen. De ene nog harder dan de ander, sommige stemmen zongen er hoog bovenuit. Het was supermooi! In hun eigen taal hadden ze met de kerst een musical geleerd. De liedjes over ‘Yesu’ en ‘Maria’ zaten nog goed in hun geheugen. Wat een geweldige ervaring om die heldere stemmen te horen zingen, terwijl we naar de chief toe reden!

Bij de chief werden we weer enthousiast welkom geheten. Herkenning want we waren daar al eerder geweest. Al lopend over het compound van de chief, zochten we naar Angelo. Echter Angelo hebben we niet gezien. Ondanks dat we geen bijbelverhaal hebben kunnen vertellen, hebben we onze tijd goed besteed. Terwijl Ard en Carin met de locals praatten, heb ik Amy op de arm genomen. De kleine meid was het even zat, dat geaai en geroep. “ Amy!! Amy??! Om haar huilen te stoppen heb ik toen Amy maar in de arm genomen en haar laten zweven, al ronddraaiend om mijn as. De locale kids vonden het geweldig dat Amy gierde van het lachen. Toen ik ook nog tot drie ging tellen in het Laarim, was het compleet. De kids telden mee: Adooi, rama, ieeo???? (1,2,3??) Ieeee!! (Ja!!!!) Superleuk om op deze manier contact te maken met de kids. Ik zag dat de moeders met hun kleintjes, die verderop op een boomstam zaten te wachten op het bijbelverhaal, met me meededen!

Wat ook wel erg leuk was om ze de klanken van het liedje te horen ‘zingen’ wat ik voor Amy zong.

‘Is je deur nog op slot? Is je deur nog op slot?

Van je krr, krr, krr doe het open voor God.

Want de Heer wil bij je wonen, en dan ben je nooit alleen!’

Na twee keer voordoen, deden ze al mee met het ‘ krr, krr’ gebaar van het omdraaien van de sleutel. Zo grappig, toen we in de avond terug kwamen om de Jezus film te laten zien, hoorde ik naast me ‘krr, krr??’ Dus maar weer het liedje met ze gezongen.

Omdat Angelo niet kwam opdagen om het bijbelverhaal te vertalen, gingen de meeste locale vrouwen maar aan het werk op het land. Een paar vrouwen bleven achter onder andere de vrouw van de chief. Met haar heb ik een paracord armband gemaakt. Ik was van plan om dat met de kinderen te doen maar omdat we rekening moeten houden met de rangorde in de stam, adviseerde Carin om niet meteen met de kinderen te gaan zitten maar met de oudere vrouwen.

Na wat handen en voeten uitleg kreeg ik het voor elkaar om de vrouw het armbandje in elkaar te laten knopen. Tenslotte bij een kampvuurtje het paracord aan elkaar gesmolten. Trots was ze erop toen ik het uiteindelijk om haar pols vastklikte.

In de middag hebben Jan en ik bij de teamleider van Ard en Carin een 15-tal jerrycans van 20 liter gevuld met water en bij thuiskomst op hun eigen compound de jerycans geleegd in een watertank. Ard en Carin hebben op hun compound 3 tanken staan van 2500 liter per stuk. Daar vangen ze hun regen/drinkwater op. Nu begint dat water, na de regenbui van een week geleden, wat leeg te raken. Normaal gesproken laten Ard en Carin de locale vrouwen jerrycans vullen met water, die zij oppompen bij de bron. Hiervoor krijgen zij per jerrycan betaald. Echter kunnen de vrouwen nu geen water halen want alle 4 pompen binnen een straal van 9 kilometer zijn kapot. Alleen de pomp bij de teamleider in de buurt doet het nog. Dus het zou een zegen zijn als het weer eens goed zou gaan regenen. Voor de bevolking is dat erg noodzakelijk.

Op zaterdagavond zijn Ard, Jan en ik, weer terug gegaan naar de stam van chief Joseph. Met onder onze arm een wit laken en een soort beamer. Die avond zouden we de Jezus film in hun eigen taal laten zien. Voor de stam een shocking ervaring, nooit eerder zagen zij bewegende beelden met geluid. Dus wij weer in de auto, met de ‘ radio’ keihard aan!

Op het compound van de chief werd het laken opgehangen aan een ‘schutting’ van stokken en de beamer ervoor op de grond. Al snel stonden er zo’n 100 kinderen, vrouwen en enkele (jongemannen) om de beamer heen. Geweldig om door hun ogen de Jezus film te zien. Herkenning over ‘de schoonheid van Gods schepping’, verwondering over ‘de storm op zee’, (wat is een zee eigenlijk in hun ogen??), meevoelend met de ‘kruisdood van Jezus’. Voor hen is alles nieuw en puur. Zo mooi om het evangelie op deze manier met hen te delen.

“Ga er daarom op uit om alle volken tot Mijn leerlingen te maken…”

Ard en Carin hebben ook een soort handel bij hun woning. ‘Deeboen en Balang’ (zeep en zout). Ard en Carin hebben dat grootst ingeslagen en verkopen dat (ver onder de inkoop waarde) aan de bevolking. Dus wel 20x per dag staat er, vaak kinderen en vrouwen, aan het hek: ‘Balang!!!’, ‘ Deeboen!!’ En dan loopt er weer een van ons naar het hek, overhandigen ze ons een votje papier wat voor geld moet doorgaan, en wij wegen en meten zout of zeep af. Wel grappig om op deze manier de vrouwen te voorzien van zeep en zout.

Deze week hebben we met z’n allen een van de watertanks schoongemaakt. De tank die het regenwater opvangt, moest na 1,5 jaar een keer leeg komen en tot op de bodem schoongemaakt worden. Dus omdat het water in die tank bijna op was, besloten we om het dan nu maar aan te pakken. Dus de jerrycans gevuld met het restant en deze in de andere tank gegoten. Op de laatste 20 cm na. Toen Boaz en Manoah in hun onderbroek in de tank laten zakken en hun de groene aanslag, modder en restanten water eruit laten halen. Wat een klus zeg. Elke keer een emmer met vies smerig stinkend water via een touw omhoog hijsen, in een bak leeg kieperen, en dat water weer bij de paar passievruchten planten gooien. Alles wordt hier hergebruikt.

Na ongeveer 1.5 uur was de tank schoon, wij allen uitgeput en de twee kanjers een zakje snoepjes rijker! En nu bidden dat de floadgates of heaven weer open gaan!!

‘Wat zou je in Nederland nooit doen maar wil je hier een keer proberen?’ , vroeg Ard.

Toen besloten we dat we die avond een ovenschotel zouden eten met daarin aardappels en kip.

(VOOR VEGETARISCHE LEZERS, OF DIEGENEN MET EEN ZWAKKE MAAG, DIT GEDEELTE SKIPPEN)

Want dat wilde ik nog een keer doen. Weten hoe je een kip moet slachten. Niet dat ik het in Nederland ooit zal gebruiken, zeker niet voor de fun, maar als het een keer moet wil ik weten wat en hoe ik het moet aanpakken.

Dus hebben we een kip gekocht van een locale bewoner. En ja, ik heb het gedaan. De haan is, onder het toeziend oog van Boaz, Manoah en Amy, van zijn stokje gegaan, hij heeft zij kop laten rollen en van deze kale kip kan je nu niet meer plukken. Het was een maaltijd die ik niet gauw zal vergeten. Nogmaals, dit is het leven in de Laarim, slachten van vlees doe je hier zelf. In andere delen van de wereld halen we onze kipfiletjes en kippenbouten bij de poelier.

En deze week kwam ook de ‘slager’ bij ons huis langs. De chief kwam, in hoogst persoon, met een bos bladeren naar het compound van Ard en Carin. Hij had in die bladeren en takken een stuk vlees van een koe gestopt! Voor deze omgeving is het heel bijzonder dat de chief een stuk vlees komt brengen terwijl de mensen van zijn stam honger hebben. Maar dit gebaar geeft aan hoe bijzonder hij de relatie met Ard en Carin waardeert. Voor Ard en Carin is dit een opsteker dat hun aanwezigheid hier erg wordt gewaardeerd.

Afgelopen week was het een extra dagje rust in huize de Leeuw. Alle drie de kids hebben een dag spugen en slapen gehad. Niets bleef erin. En uitgerekend die dag was de temperatuur buiten (lees ook in huis!!) ver boven de 40 graden! De derde in de afgelopen 10 dagen. En er was bijna geen wind. En dat beetje wind dat er was, voelde aan alsof men een fohn op de hoogste stand stond te blazen! Pittig dus. Veel drinken en weinig ondernemen.

Vanmorgen, toen we naar het compound van de teamleider gingen voor de team dag, zagen we een oploop van mensen op de weg hiernaar toe. Wat is daar aan de hand?? Bleek dat er een helikopter van de UN (Verenigde Naties) was geland! Een Russische helikopter met daarin een aantal mensen die op vredesmissie-onderzoek kwamen in Zuid Soedan. Wat gaaf om zo'n ding van binnen te mogen bekijken. De Russische piloten wilden maar wat graag uitleg geven. En de Rwandese, in vol ornaat bewapende soldaten die de helikopter bewaakten, stonden trots naast ons om op de foto te gaan. Zo grappig.

Vandaag zetten we de laatste reisblog vanuit Kali online. Morgen vliegen we terug naar Oeganda. Vanuit Oeganda zullen we weer verder gaan met ons reisverslag. Hopen dat jullie van de reis genieten! Tot gauw weer!!