Het werd even stil in mij…

Vorige week vrijdag zijn we met twee leraressen van de New Horizon school naar Kampala gegaan. We hebben al een jaar of wat contact met een man genaamd Eddy Joram. Hij is betrokken bij een kerk en heeft op het terrein van de kerk een school opgezet. Een school gericht op de allerarmsten in de wijk.
Omdat deze school al een keer contact heeft gehad met de lesmethode die hier bij Noah’s Ark wordt gebruikt, zijnde Jolly Phonics, wilden de twee leraressen, Hildah en Ineke, graag met ons mee.

Om een uur of 8 liepen we met onze rugzakken en tassen naar de hoofdstraat. In onze rugzakken kleertjes die we hadden gekregen vanuit Zuid Soedan. ‘Zoek maar een mooie bestemming’, nou dat zou vast gaan lukken daar bij Eddy. Op de afgesproken tijd, jaja, kwam Eddy met een chauffeur aanlopen. Hij had een auto geregeld waar we met z’n allen in konden. Onderweg zijn we nog gestopt bij een winkel waar ze grote hoeveelheden meel, rijst en dergelijke verkopen. Eddy geeft de kinderen op school dagelijks twee maaltijden, een soort pap in de ochtend en wat rijst aan het eind van de dag. Meestal is dat het enige eten dat ze krijgen op een dag. Omdat Eddy het moet hebben van sponsors hebben we tegen hem gezegd dat hij eten kon kopen voor de kinderen omdat lieve mensen in Nederland ons geld hadden gegeven voor ‘daar waar ons hart sneller voor gaat kloppen’.
Ik kan je vertellen dat de 60 kinderen op school de komende 6 weken die twee maaltijden gaan krijgen!

Op school werden we hartelijk welkom geheten door de kinderen. De kinderen stonden netjes in de rij voor het ontbijt, het was toen ongeveer half 11. Op onze vraag waarom de kinderen zo laat hun ontbijt kregen vertelde Eddy dat de kinderen later op school waren gekomen in verband met de regen. Oké, bijzonder dat je te laat op school komt door de regen. Dat is toch niet nodig?? Aan het eind van ons bezoek begreep ik het volkomen.

Eddy heeft ons een rondleiding gegeven in de klassen. Omdat er te weinig geld is om meer klaslokalen te bouwen, heeft deze school de mogelijkheid om les te geven in P1, P2, P3 en P4. Dus tot ongeveer jaar 9. Daarna is er geen onderwijs meer mogelijk bij deze school, hoe triest. Er is gewoon geen geld om meer klassen te bouwen en wel heel veel kinderen die graag onderwijs willen hebben.

In elke klas hing er een stuk hout aan de muur (van planken) waarop ooit een keer schoolbordverf was gesmeerd. Maar hier gebruik je alles tot het letterlijk uit elkaar valt. Bij deze houten schoolborden duurt dat niet lang meer..
In de jongste klassen waren ze aan het kleuren, zittend op een bankje, voorovergebogen over een ander bankje wat als tafel diende. Goede werkhouding, echt…

Nadat we elke klas hadden bezocht zijn we met Eddy en een leraar naar de huizen van de kinderen gelopen, de sloppenwijk in. We daalden af naar beneden, liepen door straten zoals we die kennen in Oeganda, gaten en bulten, hobbels en bobbels, langs huizen van rode stenen en beton, in een brandend hete zon.... En maar verder naar beneden liepen we, totdat we letterlijk en figuurlijk het dieptepunt van Kampala bereikte.. En toen werd het stil in mij. Zeker toen Eddy begon te vertellen over de situatie die daar is. De woningen die er staan worden verhuurd. Ze staan hutje mutje tegen elkaar aangedrukt, geulen en afvoerslootjes lopen tussen de woningen door. Overal ligt afval, huishoudelijk of afval dat de loslopende geiten of honden laten vallen. Her en der zagen we diepe plassen met grijs smerig stinkend borrelend water. Een bron voor malariamuggen, dat stinkende stilstaande water.

Eddy nam ons mee naar een woning waar een moeder woont met haar drie kinderen. Een van de kinderen mag naar zijn school, de anderen zijn nog te jong. Om bij het huisje te komen moesten we door smalle steegjes lopen, springen over watergoten, jezelf vasthoudend aan een muur om niet uit te glijden in de modder. We vroegen ons af waarom er op alle muren zo’n vieze smerige groene aanslag zat. Eddy gaf hier uitleg over, het raakte me diep.

Als het regent in Oeganda, en dat zijn tijdens het regenseizoen enorme zware regenbuien, dan stroomt het regenwater van de hooggelegen delen van Kampala naar deze plek. En dat is niet een rustig kabbelend stroompje die de droge bodem verzadigd. Nee, het water komt in een woeste stroom door de straten naar beneden denderen! Vies smerig roodbruin water, water dat alles meesleurt wat het tegenkomt onderweg. Binnen ‘no time’ staat het water de mensen in de sloppenwijk letterlijk tot aan de lippen. Eddy liet zien dat de groene aanslag op de muren het waterpeil aangeeft als het regent. Ruim een meter hoog! En als dan het water zo hoog staat, is er geen toilet die zijn afval (dat normaal 4 meter lager ligt) kan binnen houden! De toiletten overstromen en het menselijk afval gaat gewoon met de waterstroom mee!
De woningen die er staan hebben allemaal flinke hoge drempels maar tegen deze hoeveelheden water is niets bestand. En ja, dat smerige water stroomt met dezelfde snelheid de woningen binnen, en ja, ook binnen in de woning zagen we de groene grens van het waterpeil op de muren afgetekend.

Met dit in gedachten werden we in een van deze huisjes ontvangen. De moeder en de drie kinderen stonden ons op te wachten. Binnen de 3 m2 zagen we een plank met een kleed erop (dat was het bankstel) en een houten kastje, beiden op een aantal gestapelde bakstenen.
Uiteraard moesten wij op de bank plaatsnemen en vertaalde Eddy wat de vrouw vertelde. Als het begint te regenen, moet het hele gezin helpen om, zo snel mogelijk, de spullen die op de grond staan of liggen zo hoog mogelijk neer te leggen. En dan wachten hoeveel regen er gaat vallen. Als het water de drempel over komt stromen, dan wordt er met z’n allen gehoosd, met een blikje of bakje om het water naar buiten te scheppen. Houdt de regen te lang aan dan weten ze dat ze zo snel mogelijk uit hun woning weg moeten vluchten naar hoog gelegen plekken.

Het was en is verschrikkelijk om op deze manier te moeten leven. We vroegen de moeder hoe zij inkomen krijgt. Ze koopt elke ochtend een soort groene bladeren (koolbladeren of zo) en aan het eind van de middag gaat ze met een teil op haar hoofd langs de straten in Kampala lopen om de bladeren te verkopen aan langzaam rijdende verkeersdeelnemers. ‘Waar zijn de kinderen dan?’, vroegen wij haar. ‘Hier thuis, met z’n drieën, en als er een regenbui valt dan weet de oudste wat ze moet doen, hopelijk kunnen ze op tijd wegkomen”. Later hoorden we dat er verderop in een woning een baby was verdronken omdat de moeder even buiten het huisje was en het kind lekker lag te slapen… Stil in mij…

En zo hebben we bijna 1.5 uur gelopen door deze sloppenwijk. De mensen die we tegenkwamen, vooral de volwassenen, hadden een blik in hun ogen die ik het beste kan omschrijven als uitzichtloos. Wat voor vooruitzicht heb je als je weet dat bij elke regenbui je schamele woning vol met smerig, ziekmakend afvalwater komt te staan? Je kinderen blootgesteld worden aan allerlei ziektes als malaria, infecties of erger, cholera? Waar moet je heen als je niets heb, wat kun je doen als het nooit ophoudt? Stil in mij…

Na onze rondleiding hebben we met elkaar in de schaduw van de kerk zitten uitzweten van de inspanning. Wij allen waren stil en diep onder de indruk van wat we gezien en gehoord hadden. Eddy vertelde dat de kinderen van school vaak ziek zijn, malaria. Malaria is goed te behandelen, mits je daar geld voor hebt. De medicijnen zijn op zich niet zo duur, het wordt onbetaalbaar als pillen niet helpen (omdat overgeven heftig is) en er injecties of infuus gegeven moet worden. Dan moeten de kinderen naar het ziekenhuis. En daar wordt voor het toedienen van de medicijnen gigantische hoge bedragen gevraagd. En dat kunnen de ouders, maar ook Eddy, niet betalen.

Deze Eddy, ik heb diep respect voor zijn inzet voor deze allerarmste medemensen, heeft een droom. Samen met zijn vrouw heeft hij deze droom uitgewerkt. Zijn vrouw is verpleegkundige, een lid van de kerk is arts. Zij willen gaan samenwerken en op het terrein van de kerk een Dream Clinic starten. Kleinschalige kliniek waar de kinderen geholpen kunnen worden als ze malaria of andere problemen hebben. Zodat er geen torenhoge rekeningen meer komen en er misschien wat geld verdiend kan worden als er mensen uit de omgeving medicijnen en/of behandelingen nodig hebben. Met dat geld kan er dan eten gekocht worden voor de schoolkinderen en in de toekomst misschien meerdere klassen geopend worden zodat er meer kinderen naar school kunnen.

Jan en ik hebben besloten om ons in te gaan zetten om een start te maken met deze Dream Clinic. Eddy heeft zo’n 6 miljoen Oegandese Shilling nodig om deze kliniek te starten. Dat is ongeveer 1500 euro. Afgelopen week heb ik zaken gedaan in Mukono en allerlei kleine bedrijfjes aan het werk gezet om spullen te maken. Handgemaakte tassen, schorten, kettingen en armbanden en nog veel meer. Deze spullen ga ik verkopen in Nederland zodat deze kliniek zo snel mogelijk gestart kan worden. Helpen jullie mee? Hou onze Facebook-pagina maar in de gaten, wordt vervolgd namelijk!!

Met deze laatste reisblog komt ook een eind aan onze reis. Vanavond vertrekken we hier van Noah’s Ark. Vrijdagavond zullen we de Nederlandse bodem weer onder onze voeten hebben. Het was een bijzondere tijd, met vele bijzondere ontmoetingen en ervaringen. Wij hebben er enorm van genoten en zijn diep onder de indruk van wat we allemaal gezien en gedaan hebben. Ik hoop dat jullie, medereizigers, ook plezier hebben gehad om met ons op reis te zijn geweest.