Welkom in Kali, mede-reizigers!

Een week geleden zijn we vertrokken om Ard en Carin te ontmoeten. We mogen nu al 4 dagen deel uitmaken van het gezin de Leeuw in Kali. Wat een voorrecht is ons gegund.

Terwijl ik deze blog zit te tikken, lig ik in de hangmat tussen twee bomen. De zon schijnt tussen de takken door en de wind waait door mijn haren. Ideale omstandigheden toch?

Laat ik je vertellen dat ik in de hangmat vergezeld wordt door minimaal 20 dikke zoemende vliegen die mijn zweterige lichaam een prettige landingsbaan vinden. Want de zon heeft hier een sterkte van 39 graden en de wind is bijna net zo warm. Maar o, wat is het genieten hier, zeg!! Niet gedacht dat de Leeuwtjes zo een prachtige plek hier hebben!

Wat hebben we de afgelopen dagen hier meegemaakt? Zo ontzettend veel! Ik zal proberen mij te beperken tot de highlights! Maar eerst ons 'hotel' beschrijven.

Het 'resort' waar wij mogen vertoeven is ongeveer een voetbalveld groot. Het heeft een toegangshek met een bewaker, genaamd Arcangelo. Hij zorgt dat de locals niet binnen de omheining van het terrein komen. Op het terrein staat hun huis. Dat zijn twee slaapkamers met muren. Daarom heen is een veranda waar de woonkamer en de keuken zijn. Een prima plek want de wind waait er lekker doorheen. Ook staan er op het terrein 3 zonnepanelen voor de electriciteit.

Op het terrein staat een stenen huisje waarin de wc, de douche en de opslag zijn verwerkt. Koud water uit de regentank voor de douche en op het gat in de grond, boven een tank, is gelukkig een wc pot gemetseld. Voor je grote boodschap gaat je op de wc-bril zitten en hou je ruimte vrij om de vliegen de ruimte te geven om naar buiten te vliegen; anders knallen ze tegen je billen. Doorspoelen hoeft niet, je restanten vallen ongeveer 4 meter naar beneden en de vliegen doen de verwerking voor je! Maar de vliegen zijn niet het enige gezelschap dat je tegenkomt in het wc/douche. Ook hebben hagedissen en hunting spiders de weg gevonden. Een hele belevenis om voor het slapen gaan te gaan plassen. Maar missen wil je het ook niet, machtig mooi, hoe de sterrenhemel eruit ziet hier! Zoveel sterren aan een donkere hemel!

Wij slapen op hetzelfde terrein in een tent waar we in kunnen staan. Er staat een 2 persoonsbed in van 1.40 breed. We hebben het knus saampjes, met 30 graden in de nacht....met 2 cm ruimte tussen elkaar.

Oke, en nu wat we hier meemaken. Een aantal jongens en meisjes van de bevolking staan de hele dag bij het hek. Kijken wat je doet, af en toe een voetbal lenen of ze komen zout of zeep kopen. Dus elke keer 'praten' we weer met ze. Ard en Carin alsof de Laarim hun moedertaal is, ik kan me redden met 'abuna?' (hoe gaat het?) Abuna! (het gaat goed) en nog paar andere woordjes. Ze konden wel waarderen dat ze in hun eigen taal door ons werden aangesproken. Op dit moment kijken ze over het hek mee naar wat ik aan het doen ben..

Zoals we ondertussen bijna gewend zijn hebben we de eerste nacht en groot deel van de eerste ochtend hier mega veel regen gehad! Alweer? Ja, alweer! De watertank zat tot aan de nok toe gevuld, wat een zegening! En wat ons in gedachten komt is dat we voor onze reis gebeden hebben of God onze aanwezigheid in Afrika wil zegenen, nou...gebeden worden verhoord! Zelfs de kippen op het terrein leggen meer eieren dan ze ooit gedaan hebben! Gisterochtend vonden we er zelfs 4 in het hok!

De eerste drie dagen zijn we bezig geweest met het snijden en invriezen van groenten en vlees. Ard en Carin hebben hun vers voorraad voor 3 maanden ingekocht in Kampala. Blikvoer en ander eten, meel, boter, melkpoeder, wordt via een vliegtuig ingevlogen. 1x in de 4 weken. We hebben enorm veel paprika's, uien, kool en wortels gesneden en in plastic bakjes gedaan. En die bakjes zo efficiënt mogelijk in de vriezer gestopt. Wat een klusje, zeg. En dat elke 3 maanden weer.

Waar ze hier ook veel last van hebben zijn scorpioenen. Kleintjes maar die zijn verraderlijk. De beet zorgt voor 3 dagen lang zeer scherpe pijn tot ver in de ledematen. Gelukkig hebben Ard en Carin een apparaat (Zapper) die er voor zorgt dat het gif in het lichaam zich ontleed. Door aan de accu te draaien komt er stroom vrij en de elektroden zetten we op het lichaamsdeel waar de beet zit. En de pijn trekt weg... Bizar... En als de behandeling gedaan is danken we God voor het apparaat.

Woensdag hadden we iemand met zo'n beet op het terrein, nadat die behandeld was zouden we op bezoek bij Angelo op de berg gaan. Echter kwam er een sub chief aan die vertelde dat zijn vrouw erg ziek was. Normaal sturen Ard en Carin ze door naar ziekenhuis in Kimatong maar omdat ze nog relatie aan het opbouwen zijn met die stam, hebben we de plannen omgegooid en haar naar het ziekenhuis gebracht. Al schommelend en bobbelend reden we naar Kimatong. De vrouw was erg ziek en haar hoofd schudde heen en weer. Dus heb ik haar hoofd tussen mijn handen genomen en haar stevig tegen het hoofdsteun gedrukt. Mooie gelegenheid om meteen voor haar te bidden!

Omdat de dokter al dagen lang weg was moesten we naar een dorp verderop doorrijden. Nog een ander zieke baby met zijn moeder in de auto gezet en zo zaten we met z'n 11-en in de auto. De vrouw is door de dokter, op slippers, bekeken en binnen 1 minuut was de diagnose gesteld. Ze had pijn dus paracetamol en penicilline erin. Veel meer keuze had de dokter niet in zijn apotheek, er stonden 5 verschillende potten met medicijnen.

De zieke vrouw en baby weer in de auto en weer terug. Beterschap!

Donderdag hadden Ard en Carin een teamdag. Een keer in de week komen ze met het hele zendelingenteam ( 12 volwassenen en 6 kinderen ) samen om te vergaderen en elkaar te bemoedigen. Maar ook gebed en bijbelstudie en taal is een onderdeel van de dag. Dat betekende voor ons een dagje 'rust' en internet! De kinderen van Ard en Carin en de andere teamgenoten vermaken elkaar en oppas is geregeld. Dus dat was hangmat hangen, bellen met ouders en kinderen. We missen ze maar weten dat ze het supergoed doen! Trots op ze!

Vrijdag zijn we naar Angelo gelopen en zijn nieuwe hut bekeken. Door een 'deur' van een halve meter hoog schoven we het hutje binnen. Er werd mij een geschaafd stuk hout, een tak van 50 cm, aangeboden waarop ik moest gaan zitten. Dat was het stoeltje. Zo ontzettend leuk contact met de mensen en kinderen daar gehad. Met handen en voeten en Ard zijn bijzondere taalkennis, konden we met elkaar praten.

Een van de meisjes liep mee om zeep te halen, met haar heb ik de eerste armband van de paracords gemaakt.

Vol verbazing en met water in de mond hebben we toegekeken hoe Carin zelfgemaakte pizza maakte. Heerlijk! Daarna hebben we nog een spel slagbal gedaan. Wat een lol hebben we met elkaar gehad! Zelfs kleine Amy deed op haar eigen manier mee! Na een half uurtje rennen hebben we ons zweet afgespoeld onder de, door de zon verwarmde water douche.

Morgen weer een nieuwe dag in het mooie Laarim!!