Tsja...en dan zit je thuis.....in Nederland....op onze eigen bank, de laatste reisblog te tikken. Met een lange broek, dikke sokken en dubbele lange mouwen aan! Brrr..wat een overgang zeg! En dat terwijl het zonnetje buiten schijnt, "Het is wel 12 graden buiten en morgen wordt het nog warmer!", hoorde ik een enthousiaste mevrouw in het centrum tegen een andere dame zeggen!

De laatste week was goed, in gedachte elke keer afscheid genomen van de dingen die we zagen, dingen die we deden, mensen die we ontmoetten. Zo werd het afscheid nemen verspreid over een aantal dagen.

De laatste zondag op Noah's Ark zouden we bezoek krijgen van Ard de Leeuw. We wisten niet hoe laat hij zou komen. Daarom niet (opnieuw) naar de Watoto church gegaan maar thuis gebleven. Dat was maar goed ook want in de ochtend kwam een auntie van de kerk vragen of we, met mes, naar de keuken wilden komen. De aardappelschilmachine was kapot en...op zondag eten ze/we altijd chips(patat) en worstjes!! Daar genieten wij en al de kids enorm van dus die piepers wilden wij graag uit zijn jasje helpen! Met een aantal grotere kids rondom een bak gaan zitten en schillen maar....enkele kleinere kinderen wilde ook helpen en dus pakken jullie de aardappels maar uit de grote ton. Vele handjes maken licht werk..en ook stuk gezelliger! In de middag is Ard geweest, hebben wat overtollige winterspullen van hen aangenomen om mee naar Nederland te nemen en vervolgens wat lekkere etenswaren in zijn rugzak gestopt. Nederlanders blijven gek op stroopwafels en kaas..ook al zitten ze al een hele tijd in Oeganda! Samen nog even het terrein rondgelopen om 'ons plekkie' aan hem laten zien.

Maandag hebben we de naambordjes voor de family-unit geschilderd en in de container de kleding verder gesorteerd. Ondertussen was Stefan niet echt fit, energieloos door vele wandelen(soms rennen) naar het toilet. Daarom dinsdag maar even in de clinic geweest om een test op oa malaria te laten doen. Gelukkig was de uitslag goed en heeft hij diarree-remmers gehad.

Melanie en ik hebben vanaf maandag ook wat vaker twee baby's, Sharon en Jason, gevoed. Om de drie uur moeten die kleintjes nog een fles melk. Hun andere mzungu-mama's waren paar dagen weg en dus hebben wij het voeden af en toe overgenomen. Lekker in de avond zo'n pakketje met zwarte krulletjes mee naar het huisje om daar flesje te geven! Echt genieten als je die babies hoort schaterlachen als je ze knuffelt!

Dinsdag zijn Melanie en ik nog naar Kampala geweest om Eddy Joram daar te ontmoeten. We hadden nog wat schoenen en kleertjes die hij kon uitdelen in zijn wijk, dus dat spul maar in een koffer gedaan. Heel handig een koffer want daar kan veel in alleen hoe krijgen we die koffer in Kampala? Vooral omdat we met boda en taxibusje moesten nemen om in Kampala te komen. 'De Ugandesen lukt het ook met grote voorwerpen op een boda te kruipen, dat moet mij dat ook lukken', dacht ik optimistisch. Dus toen er twee boda's voor de gate stonden, waren we al blij. Dat scheelt een trek/sleeptocht met koffer over zanderig en bobbelig pad naar de hoofdstraat. Dus Melanie op een boda en ik met koffer op de andere..euh..maar hoe dan? Koffer tussen mij en de driver in? En waar hou ik me dan vast? En dat rokje wordt er ook niet charmanter op als je, door de koffer voor je te plaatsen, mega wijd met de benen moet zitten. Nee dat doen we dus niet. Euh..... en daar kwam hulp uit een andere hoek. Eigenlijk vanaf een andere boda! Er was namelijk een andere boda voorbij gereden en die bood aan om de koffer mee te nemen naar Mukono! Heel slim!! Dus met drie boda's en koffer in Mukono aangekomen en de taxi ingedoken. Eddy was blij met de schoenen en de andere kleertjes die hij, en zijn vrouw, kunnen gaan uitdelen.

In een winkel in Kampala hebben we nog mooi materiaal gevonden wat we gaan gebruiken in de family-unit. Na wat boodschapjes te hebben gedaan weer terug met de taxibus, ongeveer 2,5 uur later eindelijk weer thuis. Het mooie aan files in Oeganda is dat je in ieder geval veel van het straatleven ziet!

Woensdag zijn Melanie, Stefan en ik gaan knippen en verven, decoratie in de family-unit aanbrengen. Jan ging de container weer in. De family-unit is leuk geworden! Boven de deur (handig z'on lange zoon hoor!) hebben we een snelweg geschilderd en daarop kleine autootjes geplakt. De naambordjes zitten ook op de deuren en uit een boek hebben we foto's geknipt van dieren. Deze dieren hebben we op de muren geplakt en er een tak, boom en/of gras bij geschilderd. Om de lamp aan het plafond hebben we een ring gehangen waar we slingers van stoffen vlaggetjes aan hebben vast gemaakt. De kids vonden het erg mooi geworden en waren er heel blij mee! Zo hebben we dit klusje ook voor onze terugreis kunnen afronden.

Donderdag was het tijd om de koffers uit te zoeken en in te pakken. Jan heeft toen nog een laatste zet gegeven aan het merken van de kleding in de container. In de middag naar Mukono gegaan. Wat dingetjes gekocht om mee te nemen naar Nederland. En daar voor de laatste keer chips met chicken gegeten. Terug op NA kwamen er een paar kinderen afscheid nemen. Met sommige kinderen krijg je toch een band en dan is even knuffelen en bewust gedag zeggen nodig. In de avond ook afscheid genomen van aunties en andere vrijwilligers. En zo werd het heel snel 00:00 uur en werden we door Steven, de chauffeur, opgehaald om ons vervolgens op vliegveld Entebbe af te zetten.

En zo komen aan alle mooie dingen in het leven een eind..zo ook deze reis naar Oeganda. Bedankt dat jullie met ons mee wilden reizen. Heel leuk om jullie lieve berichtjes te lezen onder de reisblogs. Soms waren de blogs erg lang en heel uitgebreid. Begrijpelijk als je moeite had om daar doorheen te spitten. Maar voor ons zijn deze lange reisblogs in de komende weken/maanden een soort van teruggrijpen naar herinneringen van een zeer bijzondere periode in ons leven.

We zijn God zo dankbaar voor Zijn bescherming en leiding in alle momenten die we hebben beleefd en dat Hij ons en onze geliefden heeft gespaard in de afgelopen tijd. We hopen dat jullie, in en door de verhalen heen, gelezen hebben dat wij God in alle dingen die we hebben ondernomen, hebben willen dienen. Wij geven God alle eer en dank die Hem toekomt! God's zegen voor jullie, lieve lezers!