Woensdag 11 februari was het dan zover. Die dag zijn we vertrokken naar Hoima om ons sponsorkind Nebert te bezoeken.

Op tijd de deur uit gegaan en met boda naar Mukono gebracht. Daar hebben we een bus gepakt die ons naar KFC in wijk Bugolobi in Kampala zou brengen. Daar hadden we namelijk om 09:00 uur met Robert, Ugandese veldwerker van World Vision, afgesproken. De bus reed ons naar Kampala echter stopte de bus midden in het centrum, bij taxi centrale! Druk dat het daar was! Megadruk, honderden taxibusjes, even zoveel boda's die allemaal wel die muzungu's mee wilden nemen. Echter toen wij vroegen of ze ons naar KFC Bugolobi wilden brengen waren ze in een keer niet zo enthousiast. Waarom was dat? Zover waren we toch niet verwijderd van die wijk? Uiteindelijk wilde ze ons wel brengen maar dat kostte 10.000 UGS p/p!! ( Omgerekend niet veel hoor, ong 3 euro) Maar dat nooit! Boda brengen ons voor 1500 p/p van NA naar Mukono en dan ben je ong 10 minuten onderweg. Neee, wij gaan geen muzungu prijzen betalen! Omdat we al half uur te laat waren maar gaan onderhandelen. Uiteindelijk terug kunnen krijgen tot 5000 p/p. Met de zware rugtassen op de boda geklommen en rijden maar. Bleek dat het inderdaad een heel eind rijden was! De mannen zetten ons keurig af bij KFC en hebben we ze de afgesproken prijs en wat meer gegeven omdat ze niet overdreven hadden.

Bij KFC stond Robert op ons te wachten. Dat is uniek hoor, een Ugandees die op een Hollander moet wachten! Meestal is het andersom, Ugandese komen altijd te laat, een uur wachten is niet vreemd. Robert bracht ons naar de auto van World Vision en daar ontmoette we de chauffeur van World Vision, Cyprian. Zij brachten ons naar het hoofdkantoor van World Vision in Kampala. Daar handjes geschud en gepraat over ons bezoek aan Nebert. Ook moesten we een formulier ondertekenen voor bescherming van de kinderen die we zouden bezoeken.

Hierna begon de reis naar Hoima. Ongeveer 3,5 uur rijden door prachtig landschap van bergen en dalen, wat mooie vergezichten opleverde. Menig dorpje doorgereden, verwonderd en verbaasd over de levenswijze van deze prachtige mensen. Onderweg kocht Cyprian wat bananen. Ugandesen eten veel bananen, en dat dacht hij blijkbaar ook van ons. Komt hij met wel 20 bananen aanzetten! Uit respect en omdat ze heerlijk zoet zijn, een aantal opgegeten. Daar zal ik de komende dagen op toilet nog wel eens last van krijgen!

Om ongeveer half 3 waren we in Hoima waar we werden afgezet bij een Hotel Kolping Hoima dat World Vision voor ons had geregeld. Daar uitgerust van de reis, 's avonds lekker gegeten in de tuin en vroeg er onder.

De volgende dag zouden we op tijd opgehaald worden. Nou, vroeg wakker dat waren we. Bleek dat er naast het hotel een moskee was en werden we zeer vroeg in de ochtend wakker omdat er oproep kwam tot gebed! Dat was een bijzondere manier om wakker te worden!

Om 8 uur reden we samen met Robert en Cyprian naar het veldkantoor. Al gauw veranderde de geasfalteerde weg in een stoffig, rood zandpad met diepe kuilen en gleuven. Al hobbelend en schokkend reden we naar het kantoor. Daar werden we hartelijk ontvangen door de staf en ontmoetten we Gertruide. Zij is social worker en degene die contact heeft met de sponsorkinderen in dat gebied. Ook schrijft ze samen met de kinderen de brieven. Leuke vrouw! Samen besproken hoe de planning van die dag zou worden.

We zijn toen eerst naar de school van Nebert gereden. Nebert woont daar intern omdat de school te ver van zijn woning is. Om bij de school te komen moesten we vanaf veldkantoor naar school ongeveer 2 uur rijden. Over nog slechtere wegen als we een paar uur daarvoor hadden gereden! Nog diepere kuilen en gaten en nog meer stof! Meerijden in een auto over dat soort wegen is al een avontuur op zich!

Toen waren we bij de school van Nebert. We werden het schoolplein opgereden en al gauw hadden de kinderen door dat er een blanke op het plein was. Niet een maar zelfs TWEE!! Wat een tumult gaf dat! Ze bekeken ons op afstand, ze vonden het spannend en beetje eng maar waren ook heel nieuwsgierig naar ons. Ys brak gauw toen we zwaaiden en lachend hen benaderden en zij in drommen om ons heen kwamen staan! Al die koppies die je dan aankijken, geweldig! Gertruide bracht ons naar kantoor van het hoofd van de school. Daar zat ook een andere man. Bleek dat hij de vader van Nebert was!

Na kennismaking en praatje van het hoofd werd Nebert uit zijn klas gehaald. Spannend om nu eindelijk hem in het echt te ontmoeten!

Daar kwam een prachtig mooie jongen aanlopen! Wat een leuk joch zeg, beetje verlegen maar dat was al gauw weg! Hij had zo'n glimlach op zijn gezicht, die zou er die dag niet meer vanaf gaan! Hij was erg blij om ons te zien en andersom ook. Hij keek ons maar aan en zei dat hij niet kon geloven dat we nu werkelijk bij hem op bezoek waren! Hebben elkaar toen maar even speels in de armen geknepen. Het is echt waar!!

Hierna zijn we met z'n allen naar de 7 klassen gegaan. In elke klas werden we welkom geheten en werd er verwacht dat we onszelf voorstelden. Die Nebert, hij glom van oor tot oor! Het komt namelijk bijna nooit voor dat er een sponsor op school komt, en zeker geen twee muzungus! Nebert krijgt hierdoor toch een stuk 'aanzien' van zijn mede schoolgenoten, dat zijn sponsors hem hebben bezocht!

Ik vertelde Nebert dat we voor de kinderen op school een paar kadootjes hadden meegenomen. Hand in hand liep hij met me mee naar de auto. Dat hij ook nog kadootjes op school mocht geven vond ie geweldig! Maar hij fluisterde in mijn oor of we ook een kado, een voetbal?, voor hem hadden meegenomen. Het is en blijft toch een kind van 12 jaar oud..mijn knipoog snapte hij meteen. Alle kinderen waren ondertussen buiten en drongen om ons heen. We hadden 4 stuiterballen waarin fel gekleurd lampje flikkert als je stuitert, 3 boemerangen en een frisbee. Die hebben Jan en ik onder luid gejuich gedemonstreerd! De kinderen hadden het al gauw door.

Toen zijn we met Nebert en zijn vader in de auto gestapt en zijn we naar de woning gereden. In de auto zag ik dat hij nog steeds zijn glimlach droeg en telkens sluiks naar ons keek. Wat zou er in dat mooie koppie van hem nu omgaan? Nebert was al tijd niet thuis geweest. Hij komt alleen in de vakanties thuis, meestal zit daar 3 maanden tussen.

Bij zijn woning werden we hartelijk ontvangen en de woning ingeleid. Daar moesten wij op de stoeltjes zitten en de rest ging om ons heen zitten,op de grond of stond door gat in muur te kijken. Vader stelde de aanwezige mensen voor, Gertrude kon hem vertalen. De moeder van Nebert was er ( vader en moeder leven gescheiden), oma die voor Nebert zorgt en verder wat tantes en neven, vrienden en buren. Daarna werd gevraagd of wij ons wilden voorstellen. Hen verteld waar we vandaan komen en hoe het weer in Nederland is. Daar kunnen zij zich echt geen voorstelling van maken, zo koud dat water in ijs veranderd en je erop kan lopen! Wat foto's laten zien van sneeuw, ijs en tulpen. Daarna heeft een van de vrouwen voor en met ons gebeden. Mooi zoals Gods Geest ons samenbindt en ons alle taal doet spreken, zelfs die van ons hart. Hierna hebben we Nebert zijn kadootjes gegeven. Wat was hij blij met zijn voetbal en pomp en de voetbal kleren! Hij trok ze meteen aan! Toen Jan voorstelde om buiten te voetballen knapte hij bijna uit elkaar van blijdschap! De hele familie naar buiten en gezellig met elkaar gespeeld. Een oudere neef wat laten fotograferen, hij zat al tijdje mee te kijken als ik foto's maakte en vond het heel interessant. Na de voetbal weer naar binnen gegaan. Toen hebben we in overleg met Gertruide de vader, de moeder, oma en een buurvrouw een wakuwaku lamp gegeven. Wat waren ze daar blij mee!

Komt Nebert plots met kadootjes voor ons aanzetten! Stuk of 10 avocado's, zakje met 10 eieren, 3 ananassen en jawel, een tas vol bananen! En als klapper werden er ook nog 5 flesjes drinken op tafel gezet. Geen gast mag de deur uit met een lege maag! Wat een kostbaar geschenk van deze familie! Gelukkig kwam ik op het slimme idee om de bananen met de familie samen op te eten! Dat scheelt, als je begrijpt wat ik bedoel..

In Nederland hadden we besloten dat we dit gezin willen zegenen met een stuk vee. Een deel ervan hebben we betaald van giften die we in Nederland hadden ontvangen. In overleg met Gertruide en Robert was een koe voor dit gezin geschikt. Toen we ze dat vertelden waren ze erg blij en dankbaar. We hebben ze verteld dat God de beheerder is van ons 'goud en zilver' en dat we geven van wat we van Hem hebben ontvangen. Robert gaat de koe aanschaffen en aan de familie overhandigen. Toen vertelde een oudere vrouw dat het wel heel bijzonder was dat we een koe gaven aan dit gezin, wij hadden namelijk een tijd geleden, wij wisten dat niet meer, een kaart naar Nebert gestuurd met geluid erin. Drie keer raden welk geluid die kaart gaf als je hem opende? Het geloei van een koe!!

Na dit samenzijn hebben we gedankt met elkaar, wat familiefoto's gemaakt en afscheid genomen. Daarna hebben we Nebert bij zijn school afgezet. Een knuffel op schoolplein voor een 12 jarige is ook in Uganda 'not done', dus maar handje gegeven. Zijn ogen vertelden ons genoeg..'Dag, lief kind uit Oeganda!'

We zijn daarna op weg gegaan om een ander sponsorkind te bezoeken. Innocent is een sponsorkind van een nicht van Jan. Innocent woont in een naastgelegen gebied en dus hadden we in de tas ook kadootjes voor Innocent zitten! Onderweg kwamen we langs een ziekenhuis met oa een kraamafdeling. Hier heeft World Vision geinvesteerd in goederen. We hebben in dit ziekenhuis een rondleiding gekregen. Wat een contrast met westerse ziekenhuizen! De jongeman die ons rondleidde was zo dankbaar en blij met de weegschaal, de meetlat, de verrijdbare scheidingswanden en andere goederen die World Vision had geschonken! Nu kon men de patient in iedergeval wegen voordat medicijnen gegeven werden! Ook was er op het dak van de kraamkliniek een zonnepaneel geplaatst wat electriciteit opleverd. In dit ziekenhuis worden gemiddeld 25 baby's per maand geboren onder, vanuit onze westerse ogen bekeken, erbarmelijke omstandigheden. Net als overal ter wereld worden de meeste baby's geboren als het buiten donker is. Voordat het zonnepaneel was geplaatst, moest de bevalling bij kaarslicht of in het donker plaatsvinden. Dankzij deze investering van World Vision kunnen aanstaande moeders de geboorte aan hun kindje geven met het licht aan! Dit project en deze goede investering is een zegen voor de mensen in deze regio!

Toen we bij Innocent aankwamen werden we ook daar hartelijk ontvangen. Innocent is 12 jaar en het jongste kind in het gezin van 10. Vader heette ons welkom en heeft voor en met ons gebeden. We hebben hem namens zijn sponsors de kadootjes overhandigd. Hij was er heel erg blij mee.

En toen kwam ook dit gezin met kadootjes! Je geloof het niet maar we kregen van dit gezin een zak met 10 avocado's, stuk of 10 eieren, twee trossen matoke-bananen (dat zijn groene kook bananen, maken ze soort aardappelpuree van). En toen hoorden we een bijzonder geluid...werd er achter een muur vandaan een haan tevoorschijn getoverd! Zat ik daar met een levende haan op schoot! Gelukkig zat ie met zijn poten aan elkaar gebonden.. ' thank you, thank you so much!' De haan dankbaar in ontvangst genomen maar ondertussen dacht ik 'help, hoe gaan we dit nou vervoeren naar Mukono en wat DOEN we er dan mee?' En Jan maar lachen achter zijn fototoestel!

Na dit bezoek zijn we terug gereden naar ons hotel, de chauffeur zou de haan bij het veldkantoor brengen. We hadden in de auto overlegd en aangegeven dat wij dit kado erg waardeerden maar dat we hem graag aan Cyprian wilde geven. Hij was daar heel erg blij mee...en wij ook! Het was die dag erg warm en hebben zoveel gezweet, dat we tot ontdekking kwamen dat we ondanks dat we ruim 2 liter water hadden gedronken, de afgelopen 8 uur niet naar toilet waren geweest! In het hotel hebben we een zeer welkome douche genomen. In de avond hebben we de drie mederwerkers van World Vision uitgenodigd om met ons te mee te eten. Na deze gezellige heerlijke warme maaltijd zijn we, met onze hoofden vol van indrukken, gaan slapen. Morgen weer een dag vol belevenissen!

De volgende morgen iets later vertrokken dan geplaned, jaja hebben een uur op die drie Oegandesen moeten wachten! We zijn die dag naar een school gereden waar World Vision in heeft geinvesteerd. Of we dat ook wilden zien? Ja hoor, rijden maar. Weer hobbelend en schuddend over de zandpaden, na 1,5 uur waren we op onze bestemming. Ook hier werd de auto het schoolplein opgereden. Het effect was hetzelfde als bij Nebert zijn school. Verbaasde, nieuwsgierige blikken. Voorzichtige handjes werden opgestoken toen we zwaaiden. Een enkeling durfde een 'high five' te geven. De hoofdmeester heette ons in zijn 'kantoor' welkom. En na een praatje haalde hij zelfs de andere leraren en leraressen uit de klassen om ons te onmoeten. En weer niks anders dan lovende woorden hoe God deze school had gezegend door de investeringen van World Vision. En hoe dankbaar hij de sponsors was dat zij de school op deze manier zegenden! En hoe blij hij was dat wij er waren..een enthousiaste hoofdmeester met heel veel woorden.

Toen moesten we de klassen rond, vond de hoofdmeester. Het hele clubje van leraren liep ook achter ons aan en daar sta je dan als twee blanken voorin de klas.. Alle kinderen klappen, als je binnenkomt, een bepaald ritme om je welkom te heten. De hoofdmeester vertelde in hun taal dat er bezoek was en dat ze iets gingen vertellen..Oja??? Nou, tja, dan komt het erop aan.. ' Euh....doe jij of ik het woord nemen?' Het is gelukt, hoor. Per klas een praatje gemaakt, afgestemd op de leeftijd. De grote kinderen verteld over ijs en sneeuw en waar Nederland lag, bij de kleintjes een wat simpeler praatje want deze kids konden geen engels verstaan. De hoofdmeester vertaalde..kleintjes gedag gezegd met een handje of high five. Toen liet de meester ons de 2 gebouwen/ klaslokalen zien die World Vision had geschonken. De vorige twee klassen waren in zo een slechte staat, dat de ouders van de kinderen bang waren als het hard waaide of regende. 'Zijn onze kinderen wel veilig in die school?' Ook was er een verblijf voor de leerkrachten geschonken waar ze overnachten. Voordien moesten ze elke dag, 18 kilometer, reizen. Reizen betekent in hun geval gewoon lopen van huis naar school en omgekeerd...en dan te bedenken dat de schooltijden zijn van 8 tot 6 uur. Dus reken maar uit hoelang de meester onderweg was. Ze waren erg dankbaar voor het lerarenverblijf dat is gebouwd!

Na dit alles wilden de kinderen ons nog wat laten zien. We kwamen vanaf het lerarenverblijf lopen en toen zagen iwij het al. Er stonden, onder een grote boom, 5 stoelen klaar en daarvoor zaten alle kinderen van de school op de grond! We voelden ons erg opgelaten dat ze ons zo 'Alex en Maxima' behandelden.. Maar goed..vriendelijk gelachen naar alle kinderen en de hoofdmeester praatte maar door. Gingen de kinderen in verschillende groepjes ook nog allerlei stukjes voordragen! Een soort gedicht over aids, en hoe je jezelf daarvoor moet beschermen, een stukje drama over ongelukken, hoe je ongelukken kan voorkomen op de weg, op school en thuis. Met deze optredens gaan de kinderen ook de dorpen in om voorlichting te geven. En toen deden een aantal jongens en meisjes een optreden van een traditionele dans, trommels erbij, handen klappen! Echt gaaf om die kids zo fanatiek te zien dansen! Hierna was het tijd om op te stappen en te gaan. Er werd door een kind, in hun eigen taal, nog gedankt en toen mochten we gaan...van de hoofdmeester. Wat een mooie afsluiting van deze twee indrukwekkende dagen.