Hoe ga ik jullie, onze reisgenoten, vertellen over de afgelopen dagen? Hoe kan ik uitleggen hoe het voelde om hier bij de Laarim bevolking te zijn? Het is bijna onbeschrijfelijk maar ik ga het proberen.

Op zondagochtend 26 februari werd er om 05:30 uur door Boaz op onze slaapkamerdeur geklopt. Tijd om wakker te worden! We gaan vertrekken. Nog even snel wat eten en de laatste spulletjes in de auto gelegd. Het andere AIM team, wat ook bij de Matoke Inn logeerde, was speciaal voor ons uit bed gekomen. We hebben met z’n allen gebeden voor een veilige reis. En toen gingen we rijden. Het was toen 06:15 uur.

Een van de redenen om zo vroeg te vertrekken is dat het dan nog rustig is in Kampala. En dat was inderdaad het geval. We waren binnen no time uit Kampala en konden naar het noorden van Oeganda gaan rijden. De wegen in Oeganda worden (eindelijk) aangepakt. Een bypass rondom Kampala is in de maak, een bijna 4 baans-weg, helaas zetten ze die dan zonder strepen. Maar een verbetering is het wel. Na een uur of 2 zijn we even uit de auto gegaan om de benen te strekken en de laatste plas op een gewone wc te doen. Het bleek dezelfde stop plek te zijn waar we in 2014-15 ook zijn geweest nadat we op safari waren geweest! ( Heb aan jullie gedacht, mzungus!! )

Tijdens de rit naar Kali wordt er alleen gestopt als er iemand moet plassen en dat gebeurd bijna niet. In de warmte gebruikt je lichaam al het vocht dat je er aan de bovenkant in gooit. De, met pasta en kaas, gesmeerde broodjes en de zoete pannenkoeken smaakten heerlijk zo in een warme auto. De rit ging verder zeer voorspoedig, We kwamen veel eerder op de tussenstop aan dan Ard en Carin hadden verwacht, zo'n 1.5 uur vroeger. De plek waar we zouden overnachten heet “Little Palace” in Kitgum. Kitgum is het laatste ‘grote’ dorp dat we tegen zouden komen. Daar hebben we onze kamers bekeken en de koffers erin gezet. En aan het eind van de eerste reisdag wordt er altijd nog even gezwommen bij een hotelletje vlakbij het hotel. En je raadt het nooit…het begon stevig te waaien en de donkere wolken pakten samen boven Kitgum! Het gaat toch niet weer regenen nu wij hier zijn?? Ondanks dat hebben we toch de zwemkleding aangetrokken en het water ingedoken. Dat was een zeer welkome verfrissing na een warme dag in de auto. Er zijn gelukkig alleen bladeren van de boom en een paar druppels gevallen.

Bij datzelfde hotel hebben we de warme maaltijd besteld. Heerlijk eten was dat en super goedkoop. ( 5 euro omgerekend )

Omdat we allemaal supermoe waren van de rit, lag iedereen om 9 uur al te slapen.

Morgen een nieuwe dag.

De volgende morgen gingen we om half 8 weer rijden. We hadden een stevig ontbijt genomen bij Little Palace, gebakken ei op brood of chapati. Normaal eet ik dat niet zo vroeg maar bij gebrek aan anders…prima!

Ook deze tweede dag ging voorspoedig. We moesten nog een stukje door Oeganda voordat we de grens van Oeganda hadden bereikt. Ook hier deels prima wegen met verraderlijke drempels of geulen in de weg. En als je met 110 km per uur over de weg sjeest dan is het flink remmen en alsnog een jump op de achterbank maken. Ondertussen de kinderen, jezelf en de doos appels en toilettas tegenhoudend die van achteren naar voren schuiven.

Maar toen kwam de grens van Oeganda in zicht. Drie rieten hutjes op een rij! Bij ieder huisje moesten we naar binnen, ons paspoort laten zien, en onze gegevens werden in een boek geschreven. Toen we daar klaar waren konden we gaan rijden, door Niemandsland heen, naar de grens van Zuid-Soedan. Niemandsland, heel letterlijk. Je ziet bijna niemand daar. We zijn vanaf grens Oeganda tot aan Kali maar 1 auto tegen gekomen. Bij de grens van Zuid Soedan moesten we weer de auto uit. In een gebouw zat een streng kijkende man, die, nadat hij ons paspoort en de bijgesloten 100 dollar uitgebreid had bekeken, ons het visum verstrekte voor Zuid Soedan. Yesssss!! We zijn er!!

En toen begonnen we aan het laatste stuk van de reis. Nou, ik zal nooit meer klagen over de wegen, waar dan ook ter wereld. Die van Zuid Soedan zijn niet te evenaren. Het grootste deel van de weg konden we maar 30 km p/u rijden. De gaten, geulen, bulten zorgden ervoor dat we al hobbelend en botsend door het prachtige landschap reden. Af en toe zagen we voor ons een kudde koeien of geiten oversteken. Meestal met een vriendelijk zwaaiende herdersjongen erbij. Wat een vriendelijke mensen zijn er in Zuid Soedan!

En zo kwamen we steeds dichter bij het huis van Ard en Carin. Tot hun verbazing reden we over een stuk weg waaronder behoorlijk veel water stroomde. Dat was iets wat ze niet vaak hadden gezien. Ook begonnen we ons af te vragen hoe de drie rivieren zouden zijn waar we dwars doorheen moesten met de auto. En terwijl Ard de fourwheeldrive aan en uit zette als we door modderpoelen reden, werd de weg een serieuze klus. De bomen en struiken waren een stuk groener geworden in de afgelopen 14 dagen, waarschijnlijk omdat er flink regen was gevallen.

En toen stonden we voor de rivier. Ongeveer 6 meter breed en….tsja hoe diep zou hij zijn. Dus eerst stoppen en met elkaar praten. Hoe gaan we aan de overkant komen? Uitstappen en 1 persoon laten waden zodat we wisten hoe diep het sterk stromende water was, met groot gevaar voor leven? Of besluiten om vaart te maken en te gaan?

De beste keuze die je dan kan maken is samen de handen vouwen en te gaan bidden. God zal ons beschermen, ons door de rivier helpen en de auto kracht en Ard wijsheid geven. We besloten het laatste, vaart maken en rijden! De redelijk angstige kinderen stevig op schoot achterin de auto, Ard zich schrap zettend, Jan met de camera in de aanslag.

Je begrijpt het waarschijnlijk al, het is ons gelukt! God heeft ons bewaard! De twee andere rivieren waren modderig maar gelukkig niet meer zo sterk stromend water.

En zo kwamen we om 16:00 uur aan bij het huis van Ard en Carin. Prijs de Heer!!