“Hello my friend! How are you? “ is wat we de afgelopen dagen veel hebben gehoord. Iedereen vraagt aan iedereen hoe het met je gaat. En het antwoord is altijd “fine”. Ongeacht of het wel of niet ‘fine’ met je gaat. Buiten dat is het wel zo vriendelijk om elkaar gedag te zeggen, iets waar we in Nederland nog wel wat van kunnen leren.

Dus ook aan jullie, onze mede-reizigers, “How are you?”
We are fine! Het gaat goed met ons, prima. De afgelopen dagen hebben we rustig aan gedaan. Beetje in het Afrikaanse tempo proberen te komen, want op z’n Hollands het terrein hier op en af wandelen, dat kost je mega veel energie en kom je in ademnood. Rustig aan, dus!

Ook woensdag hadden we nog een dag van (ver)nieuwe ontmoetingen. Bij onze lieve vriendin Jessica gezeten en daar een andere vrijwilligster ontmoet, Marie Jose. Zij en haar man Jan (ja, alweer een Jan) zitten hier voor onbepaalde tijd. Leuk om nieuwe mensen met passie te ontmoeten. En daar bij Jessica was het eerste schatje waar ik even lekker mee kon kroelen. Bernice. En kleine meid die constant een lach voor je klaar heeft staan! Dan maakt het niet uit dat je haar poepluier moet verschonen!

We hebben bezoek gehad van de jongste boer op Noah’s Ark, zijn naam is Amos.
Amos is het zoontje van Nederlandse zendelingen die hier werken, een heerlijk mannetje van 4 jaar oud. We kennen dit gezin nog van 2 jaar geleden, toen was Amos 2 jaar. Nu heeft hij ons, in het Nederlands met een Engels accent, een rondleiding gegeven op de boerderij hier. Zo grappig om uit zo’n klein mannetje te horen wat er allemaal gebeurd op de boerderij. Zo heeft hij ons rondgeleid bij de ‘chickens’ , de ‘little pigs’ en de ‘cows’. Er was een Amos-cow en een Sarah-cow. Twee jonge pinken die naar de twee Nederlandse kids zijn vernoemd. Bij de boerderij werkt uncle/ teacher Piet. Uncle Piet heeft ons veel verteld over de praktijklessen die de kinderen hier krijgen. En uncle Peter heeft mij ook wat geleerd. En er kan weer iets van mijn bucketlist af.
Ik heb namelijk, met de hand, een koe gemolken!!

Afgelopen woensdag hoorden dat we moesten verhuizen. Jawel, je leest het goed. We zijn dinsdag aangekomen en donderdag hebben we de koffers weer gepakt. Er is namelijk een vrijwilliger Yneke die 4 vriendinnen op bezoek kreeg en zij moesten in het huis waar wij waren geplaatst omdat dat huis 3 slaapkamers had. Dus…. Daar gaan we weer! De volle koffers weer in een kruiwagen, meteen ook maar een extra tafeltje meenomen uit dat huisje naar ons nieuwe stekje. We zitten nu weer langs de muur met uitzicht over groene bomen. Prachtig!!

Die morgen hebben we ook kennis gemaakt met het onderwijs. Geen van beiden hebben onderwijservaring maar we gaan helpen in het leesprogramma. De kinderen die kunnen lezen, moeten leeskilometers maken. Dus met een lijst in de handen naar de klas van P4 (7 a 8 jaar). Een voor een halen we een kind naar buiten en gaan dan onder een boom of op een stoepje een boekje lezen. Opletten of ze de uitspraak goed doen en of ze de klankletters aan elkaar ‘blenden’. (plakken) Heel leuk om te doen. De resultaten moeten we in een schrift bijhouden zodat ze weten welk kind goed op niveau zit en welk nog wat meer aandacht nodig heeft.

Tijdens het avondeten kwam er een verkwikkende regenbui, wat het stof voor even heeft weggespoeld. Hebben lekker onder de overkapping buiten gezeten om te genieten van de warme regen die viel. Maar zo verkwikkend het die avond was, zo overdonderd was het de nachten erna. Al drie nachten hebben we gigantische regenbuien gehad waarvan er een bui wel 4 uur heeft neer gekletterd! Mega, wat een water is er gevallen. Tijdens een van de buien kwam er zo harde donderslag boven het compound die Jan, al zwaaiend met armen en benen, wakker maakte. Hij lag te rillen van de schrik in bed, de schat.

De afgelopen week zijn ze bezig op het terrein met nieuwe elektriciteit bedradingen te leggen en ook nieuwe elektriciteitskasten. Vanwege die werkzaamheden hebben we al 3 dagen overdag geen elektriciteit op het terrein, en met de regenbui op donderdagavond was er ook in de avond geen licht. Gelukkig had ik waxinelichtjes meegenomen in de koffer. Romantisch hoor!

Je wordt wel erg inventief hier in Afrika. In ons nieuwe huisje is de gasfles nog niet aangesloten. Hebben nog niet de juiste aansluitingen voor de fles ontvangen. Maar ik wilde nu toch een keer een ander ontbijtje maken dan verse ananas. Dus…heb ik de eieren in de waterkoker gekookt! Geroosterd (oud) brood erbij, heerlijk!
De Oegandese kinderen zijn ook inventief. Jan heeft nog een paar kinderen op een slee voortgetrokken! Toen we langs een paar huisjes in een dorpje kwamen lopen, zagen we een paar kleine kinderen bij een huisje spelen met een stuk touw en een plaat plastic. Hoe leuk is dat als een mzungu-papa het stuk touw pakt en al rennend je over het rode zand trekt! Grotere glimlach kun je niet krijgen!

Vrijdagmiddag zijn we naar Mukono gegaan. Dan lopen we langs de weg omhoog naar de mainstreet. Daar moeten we ongeveer 3 kilometer voor lopen, met een deel dat ongeveer 40 graden omhoog gaat (zucht, hijg, zweet). We zagen in het gras of riet, aan de kant van de sloot iets liggen. Iets verderop stonden een paar mensen te kijken. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat het een vrouw betrof. Waarom ligt die vrouw daar? Waarom loopt niemand naar haar toe?
“Nanda, pas op je veiligheid”, zei Jan toen ik naar haar toeliep. “Tsja, ik kan toch niet voorbij lopen?”
Dus ik haar roepen “mama, mama, how are you?” (iedereen heet hier mama). Deze mama zei geen ‘fine’. Ze gaf geen reactie. Ik bij haar geknield en geschud. Geen reactie. Haar pols gepakt, wel hartslag, geen reactie. Ik zag dat haar oogwimpers trillende bewegingen maakten. Geen reactie toen ik haar kneep in haar velletje tussen haar duim en wijsvinger. Ze lag al in een stabiele zijligging.
Okee, wat nu? Ondertussen waren er meer mensen bij komen te staan. Allemaal in het niet-engels tegen elkaar pratend. Hallo??? Toen zag ik dat er een paar bij stonden die wel Engels konden praten want ik herkende ze van het compound dus gevraagd of er hulp kwam. Ja er was hulp onderweg. Ze is meegenomen naar de kliniek op het compound. De volgende dag hoorden we dat ze weer weg was naar huis. Het ging weer goed.

Ik leer hier van alles. Vrijdag werd er gegild uit de keuken bij de kleintjes. Daar zat een jonge meid van 10 jaar op een stoel en haar been lag op tafel. Ik liep er toevallig langs en zag dat een auntie een snee in haar enkel probeerde schoon te maken. Het was een diepe snee, van ongeveer 3 cm. Maar ze gilde en trapte en sloeg om haar heen van de pijn. Dus….armen om de huilende meid geslagen zodat ze in een soort houtgreep lag terwijl auntie haar wond kon schoonvegen en de medicijnenzalf er in kon smeren. Nadat de pleister gezet was, zijn we samen op de bank gaan zitten, ff uitblazen van deze inspanning. Zo maak je van alles mee hier.

In de kerkdienst van zondagmiddag was het weer zo goed toeven! Wat een aanbidding kunnen die Oegandesen aan God geven! Jaloers op hun vrijheid daarin. Pastor John had een goede preek. Hij sprak over dat je met vreugde God mag dienen in het werk dat je doet. Dus als je de vloer mag schrobben, doe je werk met een blij hart en wees dankbaar naar God. Als je de kinderen onderwijst, doe het met een blij hart en wees dankbaar naar God. Hier kunnen we allemaal wel wat mee. Wij wensen jullie allemaal een goede werkweek toe! Rejoice in the Lord, all the time!