We wilden graag op bezoek bij Ard en Carin de Leeuw (www.lionmission.nl) Dit echtpaar is lid van de VEZwolle. Ard en Carin zijn afgelopen zomer met hun twee kinderen Boaz en Manoah naar Tororo Oeganda vertrokken om oa te werken met straat kinderen. Via de VEZwolle hoorden we dat dit echtpaar in Oeganda zat en hebben we, toen we nog in Nederland waren, contact met ze gelegd via Skype. Afspraak gemaakt dat we hen zouden bezoeken als we in Oeganda waren. Dit weekend was het zover, avontuur Tororo zou beginnen!

Om half 7 de deur uit gegaan en gewacht op de boda die ons naar Mukono zou brengen. Die kwam niet opdagen dus maar gaan wandelen naar de hoofdweg. Daar busje gepakt die ons heeft afgezet in Mukono. Op advies van Carin zouden we de postbus nemen naar Tororo. Het is namelijk een rit van, als het meezit, 3 uur. De postbus is een toeringcar uit jaar nul maar die iets comfortabeler zit dan de taxibusjes en werkelijk de post vervoerd naar de dorpen onderweg. De postbus zou tussen 7 en half 8 in Mukono zijn dus toen we om 7 uur in Mukono arriveerden, waren wij in iedergeval op tijd. Echter de bus niet... Wachten, wachten en nog eens wachten, ondertussen elke boda en taxibus afwijzend. Allemaal willen ze je graag meenemen naar Tororo. Een van hen probeerde ons er nog van te overtuigen dat 'er vandaag op vrijdag echt niet een postbus naar Tororo rijdt!' Jaja... Om iets over 8 verscheen dan toch de postbus. Ingestapt en daar ging de rit. Carin had al verteld dat er onderweg ergens een brug kapot was waardoor er alleen maar kleinere vervoersmiddelen over die brug mochten. De postbus reed dus naar Mbale in plaats van Tororo. Daar zouden we andere bus pakken naar Tororo. Ongeveer 2 uur omrijden..ach ja...je hebt er wat voor over om missionaires te bezoeken ;-)

Onderweg nog de drive-inn van Oeganda bezocht. Niet vrijwillig hoor. Er zit namelijk op de weg tussen Mukono en Jinja een plek waar de bus altijd even stopt...en dat weten de plaatselijke ondernemers ook! Zodra er een bus/busje/auto aan komt rijden en een poging doet om te stoppen, rennen er stuk of 50 mannen en vrouwen met hun producten achter de rijdende bus aan. Zij steken al rennend de kipsate's, flesje drinken, gebakken bananen enz enz door het geopende raam onder je neus, in de hoop dat jij hun product afneemt! Wat een toestand, en zodra er nieuwe bus aankomt vliegt de zwerm verkopers met z'n allen tegelijk naar de volgende potentiele kopers!

Ergens tussen Jinja en Mbale stopte de bus nog een keer...he das raar, er waren geen vliegende kipsates te zien! Waarom stopt de bus hier? En waarom gaan er een aantal mannen en vrouwen en kinderen de bus uit? Aha! Plaspauze! De reizigers moesten lozen en dat werd daar op die plek blijkbaar gedaan! Aangezien ik (Nanda) ook wel wat kwijt moest, heb ik eerst op afstand de techniek maar eens afgekeken. Toen de bus uitgeklommen en heb daar voor het eerst van mijn leven mijn afvalstoffen in het Afrikaanse gras gedeponeerd!

In Mbale aangekomen werden we bijna uit de ene in de andere bus getild. Zodra men van de chaffeur hoorde dat deze mzungu's naar Tororo moesten, werden we al bijna in een bus geplant. Maar de chauffeur wees ons een andere touringcar aan die naar Tororo ging. Deze maar ingedoken. En dan... kijken z'on 50 paar gitzwarte ogen, 2 witte mensen aan! Er was nog plek, 'he-le-maal achterin, mama', zei die vriendelijke man. Dus met koffertje, twee volle, zware rugtassen en twee fototoestellen door de overvolle bus heen geworsteld. 'Ja hoor, past best met 6 personen en een kind op de achterste bank van 4 plekken!' Voordat de bus wegreed, moest er toch nog iemand uit en die persoon wilde zijn bagage graag meenemen. Zijn bagage lag blijkbaar onder de achterste bank waarop wij zojuist waren terecht gekomen. Men dook naar beneden en toen werden er, tussen onze benen door, 6 levende kalkoenen naar boven getrokken!!

Onderweg stond er plotseling iemand in het gangpad luidruchtig te praten, in zijn eigen taal zo te horen. Zou het een reisleider zijn? Een evangelist of toch een plaatselijke 'koekoek'? Na intens luisteren en kijkend naar de uitdrukkingen van zijn gezicht en handen, dachten wij te weten dat de mensen in de bus medische voorlichting van de man kregen. De woorden 'menopaus, unions and beans (uien en bonen), samonella, sigarets, theets(tanden)' maakte ons iets duidelijk. De voorlichting die ze kregen was volgens ons dat: Als vrouwen pijn hadden in buik er dan geen 1+1 moest plaatsvinden, uien en bonen veel gassen geven en je een niet zo prettige geur voor je omgeving verspreid. Men moest opassen met eten van rauwe kip omdat je dan leegloop krijgt, sigaretten zorgen voor slechte adem als je je vrouw wil zoenen en als je teveel sweeties (snoepjes) at, je pijn in je tanden krijgt en dan moest de dokter je tanden trekken! En daarvoor...jaja nu kwam het, verkocht deze man tandenborstels! We hebben zo gelachen om deze man met zijn gebaren en geluiden. De rit was voorbij voordat we het wisten!

In Tororo uitgestapt en Ard gebeld die ons kwam halen met de boda. In hun huis Carin en de kids ontmoet. Meteen al gezellig samen. De rugtas uit laten pakken, er zaten namelijk allemaal (lekkere) spullen voor het gezin in. Wat kan een mens blij zijn met curry ketchup en leverpastei!! In de middag het project Smile bekeken waar Ard en Carin werken. Krioelde van de kinderen die zojuist een warme hap kregen (matako met bonen en rijst) 's avonds samen eten gekookt en gezellige avond gehad.

Op zaterdag zouden we de toerist gaan uithangen, samen naar de Sipifalls! We zijn om 8 uur opgehaald door Dennis, stagaire geweest bij Smile en missionair in oa Oeganda. Zaterdag was hij onze chauffeur, reisleider en entertainer! Prachtige, gepassioneerde man naar Gods hart! Dennis had bedacht dat zijn verloofde Caroline ook best mee kon die dag...geen probleem. Kan best hoor, met 4 volwassenen achterin een personen auto zitten. Heel knus hoor, alle benen en armen om elkaar heen gebogen. Gelukkig duurde de rit naar de watervallen maar een uurtje of 2 !! Vlakbij de falls gestopt en wat gegeten, vandaar uit de watervallen bezocht. Wat een scheppingswonder is dit toch! De kracht en schoonheid van water dat naar beneden klettert...adembenemend!

Om vlakbij een van de vele watervallen te komen was een echte challenge (uitdaging). We moesten namelijk over een 20 cm breed paadje met los zand, kleine kiezels en stukjes rots, ongeveer 90 graden, steil naar beneden zien te lopen. Ondertussen vasthoudend aan bomen, graspollen of de gids. (Ik was zo blij dat dit jochie met ons mee was gelopen!) Een deel was lopend niet te doen en daarvoor was er een trap gemaakt van stokken. (Zie foto) We hadden gelukkig niet teveel nagedacht voordat we aan deze challange begonnen maar ooo wat was het (in)spannend!! De tocht duurde ongeveer een half uur, de knieen deden pijn, spieren begonnen te protesteren maar wat was het de moeite waard toen we de watervallen zagen!! Zo onzettend indrukwekkend!

Maarja...wie naar beneden loopt weet dat hij ook een keer naar boven moet. Mensenlief! Wat een gevecht met jezelf. Maar positief blijven en elkaar bemoedigend gingen we omhoog. 'Door de kracht die Hij ons geeft, is alles mogelijk'. ('Je kan het niet maar je zult het wel, met Mijn kracht!')

Toen waren we toe aan een maaltijd. Kip met rijst en bonen en groenten. Daar heeft Dennis nog laten zien hoe het proces van koffiebonen tot koffie drinken gaat. (Zie foto's) Wat een werk voor "1 kopje koffie!!"

Toen was het tijd om naar huis terug te gaan. Onderweg nog wat boodschapjes in Mbale gedaan en nog ergens lekker met elkaar gegegeten.

De volgende dag naar kerk op Smile geweest. Dienst duurt van 8 tot 12 uur..wij niet zolang geweest hoor. Heel afrikaans kom je gewoon halverwege binnenvallen! Rest van de dag onze spierpijntjes weggekreund en rustig aan gedaan.